Anlıyorsun bazen... Hayatın ne kadar anlamsız ve boş olduğunu. Yaşamak isterken bile engellerdesin yine.Takılı kaldın sessizce.Herşey niye boş , yarım...Ne kadar düşünmek istemesem de gördüklerim ölmeme sebep sessizce.İnsan boş tavana bakıp hayaller kurar mı?

Kendine bile hayrı olmayanlardan ümitlenir mi? Gülüyorsun hayata, sustukça dibe batıyorsun çünkü. İnsanlar mutlu sanıyor.Ama sadece sen biliyorsun öyle olmadığını, anlaşılmak bu karar zor mu diyorsun. Susmak, içinde savaşmaktan yoruluyorsun. Bazen delirdiğini düşünüyorsun. Ne yapsan olmuyor . Yarım yaşıyorsun hayatta. Herşey boş, sahte geliyor. Zorluklar ne kadar çok olursa olsun savaşırım diyorsun ama yoruluyorsun, direnirken hayata inat.Tükeniyorsun. Ve yine en başa dönüyorsun.

Susmak en iyisi der gibi bakıyorsun çevrene. Konuşmak çok isterken susuyorsun.İsyan etmek geçerken anlamsızca bakıyorsun boş duvarlara. İnsanlar çeşit çeşit. Düşünceler apayrı. Sen yine dönüyorsun iç savaşına. Ne tarafından tutsan çıkış kapalı. Kaçamıyorsun. Kurtulmak isterken yakalanıyorsun ağlarına. Ağlamamak için kendini tutuyorsun. Herşeyi içine atmaktan yorgunsun.Damla damla birikiyor yağmur avuçlarına. Topluyorsun.

Okuduğun her kitapta, dinlediğin her şarkıda birşeyler arıyorsun. Boşluktasın ve umut ışığı arıyorsun umutsuzca. Yollar kapalı, çıkış ararken kayboluyorsun gecelerce. Düşe kalka yaşıyorsun tek başına mücadele ile dolu. Kalabalığın ortasında boşlukta . Karanlık gecelerden sonra gündüze çıkmayı beklerken yine düşüyorsun düşmem dediğin o kuyuya kendi ellerinle...