Kendisine bir hayat oymak için doğanlardan değildim ben. Sadece doğmuştum işte. Ama bu demek değildi ki her önüme sunulanı kabul edeyim…

Ben sadece şimdi yeni bir hayat oyma hayallerine kapılan bir hayalperestim. Ve bunu yapmanın en kolay yolunun da yazmak olduğunu anladım. Zaten öncesinde de hayalperesttim!

Çünkü böylece hem ben amacıma ulaşmış olacaktım hem fazla da açılmamış olacaktım.
Neden mi? Çünkü ben yabancıyım. Yani her şeye. Çevreme veya mesela insanlara, insanlığa mesela, aileme… hayata! ben onların arasında sadece varmış gibi yaşadığımı hissediyordum şimdiye kadar. Bir şeyler her zaman eksik oldu içimde. Ne olduğunu hissediyor, ama sanki dilimin ucuna gelmiş gibi bir türlü hatırlayamıyordum. Ama artık bunu uzun zamandır bulduğum halde onun bu olduğunu itiraf etmemiştim kimseye. Nedenimi, nedeni merak duygusu. Yani benimki değil insanların merek etmelerinden bahsediyorum. Ama sanırım artık oldu.
Şimdi birileri ‘saçmalıklarımı’ okusun diye.. işte bir şeyler söylesinler istiyorum. Sanırım dalımdan düşme vaktim geldi geliyor.

*Çünkü yaşam; enlemesine yer kalmayan dünyada dikine yükselerek etrafı seyre dalmaktansa dibine kazarak onu sağlama almaktır!.. (25 kasım ’06 cts. 2.yeni)