Hiç birşey eskisi gibi değil. Bende eski ben değilim. Gecenin bir vakti kendimi bulma yolculuğuna çıkıyorum. Ben kimim ben neden burdayım . Bu soruyu çok zaman kendime sordum. Düşüncede zihinde cevaplar ardı ardına bahar kuşları gibi gelsede yazıya dökmekte hazır olamadım. Hayatın anlamı nedir? Sorgulanmamış hayat yaşanmaya değermi ? Felsefeci Karl Jasper’ in söylediği gibi “ hayat çözmek zorunda kitap değil” yazmak zorunda olduğumuz bir defterdir. Ben buraya deneyimlemek ve özümü bulmaya ve sınavdan geçmeye geldim. Ben Tanrı’nın bir damlasıyım . Ruhumuza Allah kendinden üflemiştir. Atalarımız bize çocukluğumuzda Tanrı’yı korku enerjisiyle tanıttılar. Allah seni yakar kelimesini kimbilir kaç kere çocukken duyduk. Ne kadar yanlış öğrendik . Tanrı saf sevgidir. Bizde sevgiyiz . Çocukken düşünmeden hareket ederiz. Korkularımızla daha tanışmadık. Aklımıza ne gelse konuşur ve yaparız. Çünkü ego denilen ikinci benle daha tanışmadık. Şunu farkına vardım . İnsan olgunluk yaşını ilerledikten sonra hep çocukluğa gidiyor. Aklında kalan unutulmayan anılar küçüklüğündür. Ben yaşadıkça öyle oldum. Yaşlandıkça insan niye çocuk gibi oluyor. Saf özüne yavaş yavaş giııriyor.
Hayatın sınavı farklı farklı kişiden kişiye değişiyor. Ben yaşayarak öğreniyorum. Derslerimi geç aldım. Kendimi olduğum gibi kabul etmeyi ne fırtınadan sonra öğrendim. Şükürler olsun.

Hayatta çok bağımlılıklarım olduğunun farkına vardım. Özgürüm zannederdim ama hiç özgür değilmişim. Özgürlüğü tatmam hiç kolay olmadı. Korkularım, endişelerim, şüphelerim, güvensizliğim, her şeyi kontrol altında tutmam, kendimi aşağılama eksik yetersiz görmem,illa birileriyle acımı paylaşmam, kendimi ikinci plana atmam! Tüm bu duyguların beni ne duruma soktuğunun farkına vardığımda yolun yarısı çoktan geçmişti. Özgürlüğün bunlardan arınmak minimuma indirmek olduğunu anladım. Yargılardan kalabalıklardan usul usul uzaklaştım.Her insan kendi içinde yalnızdır. Yalnız doğuyor yalnız gidiyor. Üzüntünü acını yalnız yaşarsan olgunlaşıyorsun. Düşünsene kalabalık şehirde ve ailede bile kendini yalnız hissedersin. Kendi içine yolculuğun ve bu yolda yalnız olmanın çok dostane birşey olduğunu yaşayarak denedim. Düşünce yalnız kalkmasınıda öğreniyor.
Bu yolculukta içimdeki çocukla arkadaş oldum . Konuşuyorum soruyorum cevabı kalbimin en derin yerinden küçük serçe gibi ötüyor. Beni anlayan halihazırda biri var. O benim gerçek özüm.En büyük özgürlüğün kişinin kendi zihninden kurtulmasıymış.

Her gün güneşi gördükçe yüzümü dönüp ışınlarını nefesimle içime çekiyorum. Günü güzel geçirmeye ilaç oluyor. Dualarımı içten samimi etmeyi akışa teslim olmayı öğrendim. Bir dakikada olsa ruhumu bedenimden ayırıp göklerde kelebekler gibi uçtuğunu hissediyorum. Kalbimle vakit geçirmeyi seviyorum. Hislerime güvenmeyi kendimi herhalimle sevmeyi seviyorum. Bana ışık tutan bütün dostlara aydınlanmamda katkısı olan hüzünlerime çok teşekkür ederim. İyi ki hayatıma girip gitmişler. Özgürlük bu işte diyorum . Ben uyanmayı gerçeğimle yaşamayı seçtim.

Feride
23-02-2019