Oğlumun sökük kabanını dikerken, hayatın söküklerini kapamak istercesine hırslandım, elime batan iğnenin acısıyla kendime geldim ama acısı yakmıştı yüreğimi… Hayatımızın da bu kaban gibi eskidikçe söküldüğünü, söküldükçe eskidiğini anladım. Şu saçma sapan hayatın söküklerini çuvaldızla diker oldum. Ancak çuvaldız hakkından gelirdi bu bozuk hayatın söküğünü dikmeye. Sonra niye yamalıkla geziyoruz. Aşklar yamalı, aileler yamalı, arkadaşlıklar dostluklar yamalı… Herkes bir yama taşıyor ömründe ve gönlünde. Cebinde ise koca bir çuvaldız, çünkü neyin ne olacağını kestiremeyince insanoğlu, o çuvaldızı en sonunda kendine batırıp intihar ediyor maalesef…

Günümüzde cep delik cepken delik, nerede kaldı bu kardeşlik ‘der olduk… Ah be yamalıklı aşk sende yalan oldun, şimdi cebi delik olanın sevmeye hakkı yok! Malı mülkü olanın önünde diz çöken çok, seven çok… Adil olmayan bu hayat sana ağlayacak bir omuz bile vermezken, gözlerinden yaşlar kalbinden yaşlar eksik olmaz. Çiçekler böcekler umurunda olmaz.Nedenlerle keşkelerle kalıverirsin..Kimsesizlik kocaman bir çığ gibi üzerinize düşüverir o zaman mutlu olmayı bırak nefes almak bile yeterlidir.Yaşamak için yaşarsın işte…

Sevdiklerin hep kendini sevmedi mi?

Can dostum dediklerin canından etmedi mi?

Hain geçmiş; bir canlı bomba gibi sarar benliğini ve o pimi bir türlü çekemezsin . Kendini patlatmayı göze alamazsın çünkü, hala hayata dair hayallerin vardır, umutların dört nala koşar mutluluğun üzerine. Geçmişi unutmak veya üzerini kapamak en iyisi olsa gerek. Çünkü geçmiş geleceğe giden yolda bize çelme takarken biz ayağa kalkmak yerine kan içinde kalan dizlerimizle yaktık canımızı, sol yanımızı işte.

Geleceğimizi bir kurdun ağzından alamayız, o yüzden geçmişe sünger çekip geleceğin tadını çıkarmalıyız. Tekrar aşk mı? Yaşanacaksa alasını yaşamak gerek , ucunda ayrılıkta olsa. Ucunda ölüm de olsa ! O paraşütten atla! Çılgınlar gibi dans et, canın sıkılınca şehir şehir gez ve uğrunda ölümde olsa öl… En azından yaşayıp ölürsün…