Ömürlük bir telaşı satırlara bölüyorum şimdi ve teyelli o yakamdaki ünlem ibaresini yok sayıp sadece bir virgül hükmediyor içimdeki sessizliğe ve kayıtsız kalamadığımın da ihbarı iken kaleme aldıklarım.

Günü kurtardık yine, değil mi?

Sonra da tüm bozuklukları atıp kumbaraya yarınımızı güvenceye aldık.

Delişmen bir fıtratım olduğu sanısıyla iz sürüyorum ya da kalben sevdiğim kim ya da ne ise peşine düşüyorum yaman bir avcı gibi aslında bir detektif benzetmesi yapsam daha yerinde olur çünkü sevdiğim insanların avcısı değilim sadece koruyucusuyum.

Kendime güldüm şimdi: hani, bana mı kaldı korumak?

Evet, bana kaldı üstelik kim ise bir dost ve kim ise yüreğiyle yaşayan elbette sevdiği insanlar onun kanatları altında toplanmalı. Peki, senin bu olup bitenlerden haberin var mı hele ki ben dün sana; boş ver, demişsen.

Bu, belki de benim ayıbım, can tanem ne de olsa bunca üzüntü ifrata kaçtı mı içime kapanmakta buluyorum çareyi. Başka bir şık elbette mevcut iyi de ben sürekli baş ağrısı mı olacağım?

İşin içinde dostluk ve güven varsa… evet, ben bir baş ağrısıyım.

Hangi izlekte saklı bunca duygu? Ne sen sor ne ben söyleyeyim. Tetiklenen bir duygu ansızın beni kucaklayan; varsıl bir yörüngede sabit kalmak adına mecburum ben tüm olanları açık seçik izah etmeye.

Olan ne, peki? Ya da; kapsama alanında neler kayıt altında?

Bunu ben asla bilemem ne de olsa omzumdaki meleklerin ne yazdığını bilemiyorum tıpkı saniyeler içerisinde zihnimi boşalttığım şu boş sayfaya neler düşeceğini de bilemezken.

Kayıtsız şartsız duyguların hükümranlığı ve yüce Yaratan bizleri koruyup gözetirken, biz insanların da dostluk meşalesi altında birbirine sahip çıkmasının gerekliliği.

Hangi kulvardaysak.

Hangi butona basıp da neye sebebiyet vereceğimizi bilemezken.

Bir kuramdan çıkıp da yola aslında basit bir denklemi bile çözemezken…

Çok insan tarafından terk edilmiş sayısız insandan biri olsam bile geriye dönük yüzünde hayatın ne geçecek elime?

Ya da düne meyyal bir eksende ben hep maziyi mi eşeceğim?

Akla zarar: bu anlamda aydınlık yüzümle geldim ve karanlık addedilen yüzümde asılı kalan sıkıntı ve acıları yok sayıp yeniden geldim başucuna.

Sevip sevmediğini sorgulamıyorum çünkü eminim senden.

Yediemin gibiyim bu aralar. Çöreklenen bunca yanılgı ve bunca ihtimal aslında sonlanmasını arzu etsem bile bazı şeylerin asla da istemiyorum hani ne de olsa götürüyorum bir şekilde bu tekneyi hele ki gönül gözüme sadık ve vazgeçilmezim ise sevdiğim insanlar.

Sebepsiz sevenlerdenim ben hele ki bir de sebep buldum mu sevmek için ve dostluğun dokusunda pay sahibi isem ben bu güzel yürek birlikteliğinin…gerisi zaten geliyor ve daha bağlanıyorum ben dostlarıma hele ki güven duygusunun en yüklü pekiştireç olduğunu düşündük mü…

Makul sınırları var hayatın ama dostluğun sınırları asla ihlal edilemiyor en azından ben kırmamak adına sakınıyorum gözümden bu anlamda sessizliğe bürünüyorum sonra da yanlış algılara sebebiyet verip duyarsız bir insanmışçasına addediliyorum.

Her gün yeni düşüncelere sevk ediyor beni bu tanrısal yoğunluk evet: İlahi Aşka uzanan yolda bunu mal ediyorum ben kendime.

Çok haşmetli seviyorum ben insanları.

Zalimden yana ise korkum yok zira İlahi Adalet her daim zuhur ediyor üstelik ben bilmeden her şey bir anda olup bitiyor.

Ölümsüzlüğe inanmak aslında keyfe keder bir duygu. Bazen ölüm denen mefhum seni korkuturken hele ki söz konusu sevdiklerin ise zaten senle bunu defalarca konuştuk belki de seni dertlerimle sıkmamak adına bu sığındığım sessizlik.

Yaşımın hiç önemi yok ne de olsa hiç birimiz kazık kakmayacağız bu düzeneğe lakin ruhlarımız ve duygularımız asil bizim en azından öyle olmalı.

Durağan bir ömür gözüken ve benim kime ne hesap vermem gerekir, bunu da bilemezken.

Muaf olduğum çok şey var belki de benim müdahil olmaktan çekindiğim…bu çekince ya da bu tercih belki de çok isabetli bir seçim değil lakin zarar görmek istemiyorum artık bu anlamda yüreğimde saklı insanların ne kadar önemli ve değerli olduğunu Rabbim bilse bana yeter.

Sanırım sevgiyi telaffuz etmek çok kolay geliyor insanlara ve ben nasıl da kolaylıkla inanıyorum karşımdakine ama yüreğimle hissedip yüreğimle yanıt vermişken hiçbir şey beni geri döndüremez.

Kırgın olduğum çok insan var belki de en çok kendime kırgınım: kendime bizzat yaptığım zulüm ve yeri geldi mi nasıl övünürüm dünümle oysaki hiçliğimin mezarında yaşıyorum ben adına varlık denen kehanetle ben nasıl da rahvan bir atı mahmuzluyorum.

Şemsiye açtığım yağmurlu bir gece aslında öykündüğüm rahmetin doğama sunduğu huzur ve içime verdiği ferahlık.

Kuluçkada olan korkularımı iyi kötü öldürüyorum ama ölmeyen çok şey var bana dair.

Ve insanlara.

Hala sevebiliyor olmayı becermek de akla zarar hani hele ki buna bir de güven duygusu eşlik etti mi: tıpkı seninle aramızda kurulan o özel bağ.

Ritmi olmayan bir şarkının koynundayım an itibari ile yağmur pencereyi döverken ben huzurla yazıyorum bu satırları soğuk bir Aralık gecesinin duvarlarından yansıyan ışıkla içim nasıl da dingin.

Gök delindi sanırım ve az sonra kopsa bile kıyamet ya da savrulmayı ümit ettiğim o tufan… felaket senaryosu yazdığımı filan düşünme hani ne de olsa biz neler yaşadık bu güne değin abla-kardeş.

Metazori olmadan sevdiğim ve acı çektiğim ve içimdeki neşeyle savurduğum kahkahalar hele ki huzurun da ayak sesi iken zamanın sunumu ve götürdükleri.

Bir bardak çayın özlemi var içimde.

Ne de güzel bir atmosfer işte, insanın kendini kendine tanıttığı ve sunduğu ve bu şekilde hayatla barışık olduğu ve hala insanlardan yana umutlu iken…

Sevgimle güzel kardeşim…