Ürkünç bir yalnızlığını duasında bir sureyim ve zamanın katlarında bir üst geçit.

İmlerin derdinde değilim ama derdimle iştigalim epeydir belki’lerimi hayra yorduğum her belli mazeret yine öykündüğüm doğanın katmanlarında bin bir satıra denk düşüyor.

Varlığın hutbesini henüz okumadım aslında aksıran iç sesime çok yaşa, demeyi bile unuttum unutalı, görünen o ki; içimin şebekesinde hummalı bir çalışma var.

Elim varmıyor, diyemem.

Dilim varmıyor, demeyi asla düşünmedim.

Aklım eriyor madem gerçeklere ve yalanlara belki de doğuştan tümlenmedi söylemlerim.

Kıt kanaat geçinen dar gelirli bir şiirim belki de dar okurlu ne de olsa uzamında şiirin ben enginlere kucak açıyorum aslında geniş bir perspektifte yenilmişliğin damgasını basıyorum her yeni gün.

Umudun adı yarınsa.

Dünde takılı kalmak marazalı bir alışkanlıksa.

An’da kayıt altına alıyorum yüreğimin atışını bazen tavan yapan bir hüzün; bazen yarım kalan bir hikâye ve genelde mutluluğa eriştiğim şiir benzeri içimin döküntüleri…

Mamaların can yakan tınısı.

Donanımlı bir mevsimde dona kalmak gibi.

Dolaylı bir sunumla dirsek teması yaptığım.

Övündüğüm değil asla ama öğütüldüğüm.

Yürüdüğüm de değil adeta sürüklendiğim…

Bir menkıbe.

Bir sıfat.

Bir yörünge.

Bilinmezin ta kendisi.

İçimin coğrafyasında irili ufaklı tepeler ve ovalar ve ırmaklar tıpkı ömrün külliyatında doğurgan hüzne kılıf biçtiğim şaibeli bir ölçüm.

Ölen yıllarım belki de yıldırım hızıyla sevdiğim nice insan belki hiç, demenin çağrısında; ben de varım, diyebilmenin yasası.

Tümden gelen.

Tüme varım.

Yarımlardan bütüne tekabül eden bir ölçüm.

Can simidi olmayan bir yaralıyım ve düştüğüm denizin dalgalarına muhalifim ne de olsa içimdeki bunca kıpırtı med- cezir etkisi yapmakta.

Bir yaprakta saklıyım belki bir çiçekte belki de doğanın teneffüs ettiği malum hislerin tepesinde bir duygu kümesiyim yine varlığımın hutbesi aslında aşkın da ta kendisi iken ne de olsa benim diğer adım aşk…