Uzun yıllardır gerçek anlamıyla duymadığımız bir sözcük şu iffet. Çoğumuzun anlamını bile unuttuğumuz bu sözcük, nefsin isteklerini değil de Allah’ın emirlerini öne çıkartan bir erdemin adı.
İffetini kaybetmemişse bir insan namusunu da kaybetmez aslında. İffetini kaybetmişse namusu olsa da bir anlamı yoktur.
Yıllardır şu bizim Yeşilçam’ı izleriz. Görünürde iffeti ön plana alan filmler izlemişizdir. Görünürde diyorum, gerçekte pek de öyle değil.
Bir kısım filmlerde kader mahkumu kadınların namusunu kaybetmeleri işlendi. Bu durum karşısında toplum müthiş tepki gösteriyor, onu aralarında yaşatmak istemiyorlar, hatta bir kısım çıkarcılar zavallının bu halinden yararlanmaya çalışıyorlar. Biz de izlerken o kader mahkumuna acırız. Acımalı mıyız? Elbette… Gerçekten toplumumuzda bunun gibi binlerce olay cereyan eder ve o zavallı mağdurlar toplumun çarklarında parçalanır gider.
Çözüm nedir? Aslında Yeşilçam çözüm üretmez, zaten bu onların işi de değildir. Ancak öyle bir anlatım vardır ki senaryoda, en azından affetmeyi hemen kabullenirsiniz. Peki bu yanlış mı? Elbette değil, madem kader mahkumudur, affedilmeli ve sahip çıkılmalıdır. Mağduriyeti oluşturanlar da cezalandırılmalı şüphesiz.
Buraya kadar iyi de iş birinci aşamada kalsa!
“İkinci aşamada kader mahkumu olmasa da bir hata yaptığını kabul ediyorsa aynı potaya konmalı.”
Daha sonra? “Efendim, bu bir insani ihtiyaçtır, hata yaptığını kabul etmese de böyle küçük bir şey için asıp kesecek değiliz ya… “
“Hem namus kavramı da göreceli. Basit sebeplerle insan namussuz olmaz. “
Gerçekten öyle mi? Gerçekten namus göreceli mi? Herhalde öyledir. Yoksa çırılçıplak poz veren manken kızımız:”Kimse benim namusuma söz edemez.” demezdi. Biri o kızımıza iffeti anlatabilseydi keşke.

Aşamaları iyi yansıtabildim mi bilmiyorum. Ama acıma noktasından çıkılarak nereye varıldığını, varılabileceğini sizler zaten çevrenizde görüyorsunuz.
Aynı yaklaşımı ekmek çaldığı için yakalanıp hapsedilen çocuktan başlatmak mümkün. Acıyorsunuz, bir ekmek için bir çocuk hapse mı, atılır, diyorsunuz. Sonra işin ucu memleketi satmaya kadar varıyor.
Eee nede olsa “ka……lik bir öpmekle, hırsızlık bir ekmekle…” demiş atalarımız. Gelenek belki biraz sert ama yeni anlayış da suca ödün veriyor.