Söze nerden başlayayım bilmiyorum, derler ya. Ben öyle başlayayım istedim. Ben söze nereden başlayacağımı biliyorum. Gençlerden başlayacağım. Hani yeni nesilden şikayet ederiz, ne olacak bizim sonumuz, deriz ya. İşte o umut kestiğimiz gençlerden.
Geçen akşam bir tiyatro izledim. Çorum Lokman Hekim Derneği organize etmiş. “Işık Süvarileri” Birçok insan gelmişti ve bir tiyatro ziyafeti verdi gençler. Emeği geçenlere teşekkür ediyorum. Bir oyunun ne kadar emekten sonra sergilendiğini ancak bir oyun sahneye koyanlar anlar ve ben de onlardan olduğum için anlıyorum.
Şu günlerde okulumuzda çok sayıda öğrenci ile çalışıyoruz. Onlara oyunları da kendilerinin yazmaları fırsatını verdik. Başka bir durumda oyunu ezberleyip oynamaktan bile yüksünen gençlerin kendi ürettiklerini oynadıklarında nasıl canlandıklarını gördük.
Anne ve babasının “Senden adam olmaz.” dediği, öğretmeninin matematik dersine çalışmadığı için kızdığı, idarecinin çok devamsızlık yaptın diye kovaladığı öğrenciler bunlar. Kimileri öyle farklı ki… Ancak ortak noktaları güvenilince, iyi yönlendirilince kendilerine güveni artması. Yaptıklarını takdir ettiğinizde ise gözleri ışıldıyor.
Her hareketleri mükemmel değil elbette. Zaman zaman yalan söyleyebiliyor, kimi zaman üstüne düşen görevi savsaklıyor ama her dakika düzelme yolunda, yapılanları da takdir ediyor. Kedisinin de rahatsız olduğu başarısız, haylaz etiketinden kurtulmaya can atıyor. Ben de bir işe yararım, ben de varım, diyor. Ama önemli olan onun barı alanını bulmak.
Artık tek tip insan isteğinden vaz geçmenin zamanı geldi geçti bile. Herkesin matematik bilmesi gerekmiyor, ne olur birileri de tiyatrocu olsun veya müzisyen olsun. Sizin beğenmediğiniz birçok alanda yeteneklerini göstererek vatana, millete yararlı olan birlerce insan var.
Anlayın şunu artık. Herkes doktor, mühendis olamaz, olmamalıdır da.