Dün akşam televizyonda seyrediyorum. Bir tane kocaman İnek, öküz ne derseniz deyin, büyük bir hayvanat işte, firar etmiş belli ki, peşinde de onlarca insan, anguş cinsi hayvanı kovalıyor. Ama ne kovalamaca, saatler sürüyor saatler. Anguş önde bunlar arkada, arada polis filan da giriyor kovalamacaya İstanbul’u dört dönüyorlar...


Hayvan garip, ne yapsın, yakalarsalar kesilecek. Ha babam de babam kaçıyor can havli ile. Çok yardımsever bir milletizdir ya biz, mayamızda vardır. Yoldan arabası ile geçen adamın birtanesi de katılıyor kovalamacaya. Adamın elinde bir kement, Anadol minübüsün arkasında, anguşu kement ile yakalayacak. Herhalde gençliğinde John Wayne’nin kovboy filimlerinden çok seyretmiş arkadaş belli. Hadi o anguş anguş olmaya, ya sen nesin, sana da o anguş kelimesinin sonunda ki Ş’yi kaldırıp oraya başka bir harf koyarak söylemem mi gerek acaba?


Sonra adamın kafada şimşekler çaktı herhalde, anguşun yolu üzerindeki, iki ağacın arasına ip germez mi. Anguş bu ne anlar ipten saptan, ben de televizyon seyrederken kahkahlarla gülüyorum. İçimden de, hadi ulan Anguş sen bu safları aldatırsın, daha çok suya götürür, susuz getirirsin diyorum kendi kendime...


Anguş sağolsun beni utandırmadı, hızla ipe doğru geldi, sonra birden yön değiştirerek, ipin yanından geçti gitti, yattım yerlere gülmekten yattım ki sormayın...


Aslanım Anguş be yürü yavrum kim tutar seni, yürü biz arkandayız...


AHMET ZEYTİNCİ