İnsan yaşamı ne kadar kopyacı hiç düşündünüz mü? Doğa ve insan Munzur yaylalarında aynı damardan ayrılmış ikiz görüntüsü gibi. Tüm alışkanlıklarını, huylarını, davranışlarını taklitle geliştirmiş. Doğayı taklit ederek, kendine örnek alarak kurgulamışlar yaşamlarını… Doğayı anlamak gerek, okumak gerek zevkle, ilginç bir kitabı sindirerek okur gibi doğayı okumak gerek. Ve saygı duymak gerek… Doğayı anlamak gerek, anlamak da yetmiyor, yorumlayabilmek, farklı açılardan görebilmek gerek..
Ve doğayı bebeğinizi, yaşlılarınızı itinayla koruduğunuz gibi, kirletmeden, kırmadan, dökmeden korumanız gerek…
İnsan duyguları da şu Munzur ve Mercan dağları gibi değil mi, inişli çıkışlı, yaşamı, yaşamı kavramayı kimlerden ve nelerden öğrendi kimbilir.

Gevenlere bak, çarşıtlara, kengerlere, dikenli yaprağı olan şu tatlı otlara, inadına en yaşanılmaz yerde yaşamıyorlar mı?. Çoban gülleri, eflatun çiçekli güller, insan boyundaki rengarenk çiçekler. Tüm susuzluğa rağmen yavrusunu doğurana kadar ölmeyen çoban gülü. Ne zaman yavrusunu, çiçeğini açar, işte o zaman ölüme boyun eğer, fakat yapacağını yapmıştır, tohumunu atmıştır toprağa, yeni yaşamlara gebedir artık toprak, yeni rengarenk çiçekler, yeni yaban gülleri doğuracaktır..

Şu sarı, beyaz, mor papatyalar, şu isimlerini bilmediğim renk renk çiçekler yeşille kaynaşmış, yeşili, maviyi sevmiş dost olmuşlar renk farklılığı tanımadan, aynı gökyüzü altında yaşıyorlar, biribirine saygı duyarak. Her ot yanındakine gölge sağlıyor, onu fazla güneş ışığından koruyor, evet aynen öyle yapıyorlar…
Paylaşmayı, dostluğu sanki insanlar çiçeklerden öğrenmişler, yağmuru ve topraktaki suyu paylaşarak çiçekler, severek…
Ya şimdi ırkçılık geliştikçe, din duyguları geliştikçe insanlar biribine, ülkeler biribirine düşman oldu… Teknoloji kirlerti tüm insani duygularımızı.. Dersimde börtü –böcek tüm canlılar yanıyor ve bilerek söndürülmüyor yangın…

Nuri CAN