Tozdan bozma adalet
Israrcı kaderin değil
Namertlerin iştigali
Hayli yorgun bedeller
İstiflendikçe ölümcül günahlar.

Asasında kayıtsız teberrüz
Yokluğun teamülü
Gergin edimler
Yüzüne gözüne bulaşmış ihanet
İnsanlığın ne ise derdi mazlumla?

Gün çöreklendi ansızın
Yürek kibirlendi
Şatafatlı ölümleri kundakladı isyan
Nerde İlahi Adalet, diyenlerin
Teyakkuzu ile
Asılı keramet.
Belki’lerin izdüşümü
Yanıp da kor olan tasaların asılsız
Durağı.

Derdin varsa indinde yeşerenle…
Lütuf bildiğine son kez güncelleme yaptığın
Üç günlük neşenle:
Bir ömre dayanacak sırtını dayadığın dağlar
Yok olup erirken için için.

Taşalım da dolduralım çukurları
Yanlı varlıkların
Dokunaklı yalanları…
Ne gam Tanrım!

Taparken hüzne
Selamı da esirgemediğimiz mümine
Kaydı kuytu olsa keşke masumiyetin
Yana yakıla cebelleşirken
Taarruzunda sefaletin.




Kurşuni renkte bulutlar aslında içime ahkâm kesen rüzgarın mırıltısında ben bir düş öbeği iken…

Oldu bayağı zaman.

Katran rengi düşlere bulaştım sandım ki…

Sevdiğime nazire eden niyazların küpeştesinde bir yangının muhatabıyım ve ölümün efkârlı sesine yenik düşmüş…

Şimdi bir beyit kadar kısayım ve kuru sıkı acılardan da alıp nasibimi.

Çok şey mi diledim de… sonrası meçhul zira sevdiğim kadar sevilmekten başka rüya görmek istemedim.

Bir terennüm kundakladı acımı aslıma sirayet ve riayet edip de…

Ne anlatayım daha?

Daha kaybetmem gereken ne ve kim kaldı?

Gönül gözüme de kırgınım yoksa sizleri asla böyle sevemezdim ve yazmakla iştigal kaç bin sene…

Darmaduman bir bulutun nifakı iken ölü gözlerinde yavru muhabbet kuşumun bir mutluluk daha ıskaladım.

Sessizim epeydir yine aslıma ve titrime sadık üstelik sezen değil sazan misali her söze ve her kimliğe inanıp sonra da gönül koyduklarım…

Görünmezliğin ilahı bir şiirde belki kuytu bir yorgunluk şimdimi mimlediğim.

Damıttıklarımla hemhal; aşkla efkâr, yalnızlıkla sınandığım mı da sevdiklerime biat ben şakıyan bir serçe naifliğinde salınıyorum?

Örtün üstümü de bitsin bu azap.

Gaflet de değil hani tekerine takıldığım sadece niyazlarımı duysun Tanrı.

Sözcüklerin betiminde; aşkın da bitiminde.

Yaşadığıma dair her yazdığım; yazdığıma dair tüm dağınıklığım.

Soluduğum gıyabında solduğum… ah, keşke son bulsam ne de olsa varlığımla hiçliğimi kurguladığım bir töhmeti kadar da ıssızlığı hayatla arama nifak sokan tınısında zamandan ve mekandan uzak ve derdimle hemhal aslıma koyduğum aslımın da rüştünü ispatlamadığım…

Gün bitiminde doğabilirim de sonrası malum.

Dedim ya… sevgiden ve umuttan öte yol mu kaldı?