Kısa bir süre önce kadınlar için bir yazı yazmıştım. Bu yazıyı okuyan erkekler şunları da ekleseydin ya, derken:; kadınlardan az da olsa hakaret ediyorsun, tepkisi geldi.
Dengeyi korumak için değil emin olun, ben zaten yazacaktım, ama araya konular girdi. Şimdi de biz erkekler için yazıyorum. Sıkı durun.
Biz erkekler her şeyden önce çocuk gibiyizdir. Her zaman bir kadına ihtiyaç duyarız, çocukken annemize, büyüyünce eşimize…
Evlilik öncesi oldukça realist, evlenirken romantik, sonra yine realist oluruz.
Trafikte maganda olmayı bir hüner sayar, arabaya binmeden önceki kuzu görüntümüz direksiyonda kurda dönüşür. En hızlı araba bizimki olmalıdır, kimse bizi geçmemelidir. Arabamızla erkeklik gücü arasında bir bağlantı kurarız. Birinin bizi geçmesi de işte bu yüzden zorumuza gider.
Üst düzeyde acıma ve sahiplenme duygusuna sahibizdir ama hep istismar edilir, biz bunun farkına varmayız.
Evin hakimi kendimiz sanmaktan büyük gurur duyarız.
Dedikoduyu yapmasak da dinlemekten hoşlanırız.
Çoğumuz televizyonun karşısında kendimizi kaybeder, çocuklarımızı, eşimize, evli olduğumuzu bile unuturuz, hele bir futbol maçı izliyorsak…
Eşimizi evde tapulu malımız sanır, mala mal katma çabalarından hiç vaz geçmeyiz. Namusu hep kadınlar için düşünür, kendimize gelince erkekliğin şanından sayarız.
Erkek olmayı biz üstünlük sayar, kadınların haklarını bizim onlara lütfumuz kabul ederiz.
Bir kadının emrinde çalışmak bize zor gelirken, emrimizde çalışan kadınlara eziyet etmek zevk verir.
Kadınların üstün olduğu durumlarda mızıkçılık yapmak en sık baş vurduğumuz yöntemdir.
Ağlamak istesek de ağlayamayız, çünkü annemiz bize, erkekler ağlamaz, demiştir.
Kolay kolay hatamızı kabul edemeyiz, özür dilemek de zorumuza gider.

Bu kadar zayıflığımıza rağmen yine de biz vaz geçimleyiz, en az kadınlar kadar.