Seneler önce tatilden dönüyoruz. Hanım çocuklar ve ben, arabada dört kişiyiz, her zaman gittiğimiz yerden değilde, bu sefer Denizli üzerinden Ankara’ya varalım dedik,ama yollarını da pek bildiğimiz yok haniyse. Arabayla girdik şehre çıkamıyoruz. Halbuki eskiden de az çok bilirdim Denizliyi ama bu sefer şehir değişmiş gelişmiş...

Bir şehre girip de çıkamamak ne büyük zorluk bilseniz. Allah kimselerin başına vermesin. Vallahi çok uzun sürse bu durum insan bunalıma da girer... Yirmi sene önce geldiğin bir şehre yirmi sene sonra gelince haliyle çok farklı ve çok değişik bir şehir görüyor insan... Hem de ne değişmiş...

Kendi kendimize şehirden çıkmaya çalışsak yine de bir şekilde çıkarız illa ki her yerde tabelalar var, Allah’a şükür okuma yazmamız da var. Atalarımız ne demiş hem de ‘’Bilenler bilmeyenlere sorsunlar.’’ Hiç o konuda ben de hanım da tereddüt etmeyiz... Birini bulup soracağız mutlaka...

Caddenin kenarında yürüyen bir adama usulca yanaştık’’Hemşehrim Ankara istikametine gideceğiz, ama yolu kaybettik yardımcı olsan bir zahmet’’ dedik. Adam gayet sakin ’’Abi az ileri de iki tane battı çıktı var onları geçtikten sonra şöyle şöyle gidin direk Ankara yoluna çıkarsınız’’dedi. Eyvallah abi deyip yola koyulduk; koyulduk koyulmasına da, acaba bu battı çıktı neyin nesi diye düşünürken, altgeçite girince, kafa da şimşekler çaktı. Hanım dedim bu battı çıktı alt geçit olsa gerek. Başladık kahkahalarla gülmeye ve çok hoşumuza gitti bu kısa ve özlü Denizli ağzındaki deyiş.

Şimdi bazen ben bile yerine göre kullanıyorum hiç çekinmeden bu kelimeyi...


AHMET ZEYTİNCİ