Bir türlü dile getiremediğim ihanetin resmi, her renkten sergileniyor odamın duvarlarında. Tek fırça darebesiyle aydınlanıyor gözlerim. Susarak ertelediğimiz bu sessiz sedasız veda, rövanşımız.

Allahaısmarladık demek kolayken bu kadar... Hakkaniyete ısmarlamak şu titreyen kalbimde seni. Susturamadığım iç sessime eşlik kurulan dara çekilirken gölgelerimizin gittikçe silinen izi. Üstelelik en yalana alıştırmışken kendimizi. Sessiz sadasız bitmek, ölmek kadar hissiz...

Biliyorum; senin suçun değil. Kendini bile kaybetmişken, beni mi taşıyacaktın yüreğine ağırlık edip. Zihninin karanlık koridorlarında gezdirirken seni terketmiş bir geçmişi
geleceğe nasıl yürüyecektin ki benimle.


Denedik en azından, ramak kalmışken aşka inanmaya ihanetin gölgesini düşürsen de aramıza.


Öfkeli değilim, nefret bile etmiyorum. Farkındayım, son durağın yok senin. Tuttuğun her eli bir kaç adım sonra, öncende bırakacaksın hep. Ruhunu öldürdüğünü hisettiğimde anladım, seni yeniden diriltemeyeceğimi kendimde. Bilebile oyaladım kalbimi yalanlarınla...

Pişman olmalı mıyım, değilim. Keşkeler bırakmadım arkamda. Bana yar olamayan birinin yara olmasını bekleme. Allahaısmarladım keyfekeder sevişini...



aşk,
eğdi boynumu
senden yana
düşürdü bakışlarımı

oysa; daha dün
ne kadar mağrur
saplanırdı kirpiklerim
gökteki yıldızlara



Varsaydım, sen de sevdin!




sude nur haylazca