(…)
“Ertelemenin şiirini mutlaka yazabilmeliyim”
demişti bir de, hatırlıyorum. Ertelemenin ta kendisi olduğunu
bir anlayabilseydi bu işi rahatlıkla başarabilirdi, inanın…
Oysa, kimi umutları küçük bir bugün adına askıya almanın
ne denli büyük bir çıkmaz olduğunu sanırım siz de bilirsiniz.”
(Mario LEVI - Madam Floridis Dönmeyebilir)

Ömrümün çok önemli bir bölümünü yalnızca senin düşüncenle oyalanarak geçirmişim. Kaçırdığım fırsatları, yaşayamadığım tatlı düşleri, şimdi hayıflanarak da olsa özlediğim dopdolu bir gençlik coşkusunu sadece bir ‘görüntü’ ye değişmişim ben.

“Böyle olmasını ben de istemezdim ki! ” demeye kalkışma sakın. Bu, bana söylediğin tek ve son yalan olur. Sevdamı kapkara bir örtü altında yaşamaya zorlayan; uzaklıkların, yan yana bile olunsa erişemezliklerin, sana aşık olma kavramını seni sevmek gerçekliğinden daha yüce tutmayı bu sevdanın tek koşulu haline getiren bu kopkoyu acıyla avunmaya, mutlu olmaya çabalıyorum. Beynim ve yüreğim her dakika müthiş acılarla kabuk değiştiriyor. Gömlek değiştiren bir yılanın doğal acısını ben insanca yaşıyor; gönlüm ve fikrimle allak bullak oluyor, sancılarla kıvranıyorum.

Her şey silinir bir gün
Masmavi kesilir her yer
Sen çıkagelmezsin,
Ben ölebilmem…

Çözümü olmayan, çıkış yolu bulamadığım, sıyrılmaya çabaladıkça daha fazla karmaşıklığına gömüldüğüm halde sevdamı her an büyüten, anlamlandıran; elimle tutup, gözümle görmeye çabaladıkça, tutulur, görülür olmaktan uzaklaştığını kavradığım şey…

Maviye kestiğinde dört yanım
Ve gövdem masmavi artık dediğimde
Sonuncu atışında kalbimin
Çıkageleceksin;

Orda bitecek zaman.

Bu saatten sonra en güzel itiraf, hiçbir şey bilmediğimi söylemek olacak. Hiç bir şey öğrenmek niyetinde olmadığımı da.

Eylül 1993 – Silivri