herbert george wells...
duvardaki kapı öyküsü...
wells üzerine en iyisi: bir şey söylememektir.
eserlerini okumayana kâr etmez... söz.
okuyanlara söz yoktur.
wells’te kendini buluyor insan.
yaşadıklarınızı tanıyor ve anlıyorsunuz.
"duvardaki kapı" öyküsü bizim edebiyatımızın KAPI metaforunu diğer türlüsü ile klasikleştirebilmiştir.
borges’in kim olduğu ve nereden geldiğine dehr düştüm. KUM KİTABI ve wells?.
ömür kısaldıkça ah uzayı verse de bunların daha neleri var; neleri var... mış.
okunacak kıymetli eserler... i.
meğer bunlar rastgele önünüze çıkmıyormuş... ki.
mevlâna nasip olunan kitaplar için mesnevinin girişinde söylerki... oradadadır dediği söz.
kimsenin göremediği yalnız wallace’ın girdiği duvardaki kapı... dır.
" çok az şey hatırlıyorum. defne ağaçları arasında düşüncelere dalmış yaşlı adamın yanından, muhabbet kuşlarının cıvıldaştığı bir meydandan geçtiğimiz hatırlıyorum. geniş gölgeli sütunlar arasından yürüyüp hoş çeşmelerle türlü güzelliklerle gönlün çekebileceği şeylerle dolu ferah serin bir saraya geldiğimizi. pek çok şey ve pek çok insan vardı orada, bazılarını hâlâ çok net hatırlayabiliyorum, bazılarını da hayal meyal; ama bu insanların hepsi güzel ve nazikti."
"... daha sonra ciddi, solgun bir yüzü, hülyalı gözleri olan hüzünlü, esmer bir kadın çıkageldi; eflatun rengi yumuşak kumaştan uzun bir elbise giymişti, eliyle beni çağırdı ve balkona çıkardı beni oyun arkadaşlarım gitmemi istemediler: ’ yine gel’ diye bağırdılar: ’yakında yine gel!’..."

hakikat bir gizli sırdır
açabilirsen gel beri.
küfr içinde iman vardır
seçebilirsen gel beri...
- p.s.a.

yeni gördüğümüz her şehir... kıyısında bucak köşe... bir kapı açılmışçadır.
ilk gördüğümüz şeylerin olağanüstülüğü...
kapılar her şeyi kapılamıştır...
şehir... mevsim... gece... gündüz.
soğukta bu şehir...
ağaçlarla sarılmış vadideki o köy... kapı açılmıştı: insanları sözleri ve sohbetleri öbür dünyanın bir köyü vadisi ve insanlarıydı.
seyyahlar bu kapılara mı divanedir?
belki!
ilk sefer görümüyle yerler... kapının açıldığıdır!

şüphe getirme gönlüne
hak çeker gönlüne.
dondan bir gömlek eğnine
biçebilirsen gel beri.
-p.s.a.

dünyanın kendisi kapıdır hak kapıya bir kapıdır.
her yeni şey bir kapıdır.
öbür dünyanın kapısıdır.
wells duvardaki kapı öyküsüyle:
" hem zaten duvarda bir yeşil kapı var olmuş muydu hiç?
bilmiyorum.
benim batıl inançlı olduğumu düşünebilirsiniz.
wallace’ın gerçekten bir duvar ve kapı biçimine bürünmüş bir çıkış, çok daha güzel başka bir dünyaya açılan gizli ve tuhaf bir geçit sunan olağanüstü bir şeye, bir yeteneğe duyguya nasıl -adlandırılabilir bilemiyorum -sahip olduğuna ikna oldum sanırım. ne olursa olsun, diyeceksiniz sonunda wallace’a ihanet etti işte. ama gerçekten ona ihanet etti denebilir mi? burada düş kuranların, hayal gücüne sahip insanların kendilerine özgü gizemli dünyası söz konusudur. bizim bakışımız açık ve sıradan, tahta kapı ve hendek. bizim gün ışığı ölçütlerimize göre o, karanlığa doğru yürüdü. ama o böyle mi görüyordu?"
duvardaki kapı...
"işte buradayım" diyordu.
" ve şansımı kaybettim. kapı bir yıl içerisinde üç kez sunmuştu kendini bana- huzura, mutluluğa, hayal bile edilemeyecek bir güzelliğe. dünya üzerinde hiç kimsenin bilemeyeceği bir hoşluğa açılan o kapı. ve ben onu reddettim redmont, elimden kaçırdım."
" nereden biliyorsun?"