elli yıldır hasretine yandığım
cananın yurduna vardım ağladım
selam verdim selam aldı bakıştık
onun nur yüzünü gördüm ağladım.

ak pak gördüm saçının her telini
dedi çok bekledim senin yolunu
sarıldı boynuma öptüm elini
yüzümü yüzüne sürdüm ağladım.

dedi behey neden niye gelmedin
bunca yıldır hatırımı sormadım
suçlu benim hiç bir cevap vermedim
başım eğdim boyun burdum ağladım

püryani haydarım ne deyim yare
ben bahtı karayım o bahtı kara
talihten yoksulum şanstan fukara
başımı taşlara vurdum ağladım

püryani haydar: haydar çetinkaya


püryani haydar’ı bizzat gördüm. sabuncuların pamuk neneden aldığı bostan araziye tek kat ev yaptı. ve müteakiben iskan ettiler. beş yaşlarıma dek gider ilk intibalarım...
fakat onun bir ozan olduğu... edebiyatçı olduğunu kimseler tercüme etmedi... bana.
böyle bir vüsatta o asla muhit ve şöhret ile akşam etmeğin zararından ırak kalmıştır.
tevekkül ve başarı.