Şair sevgilisine aşkını anlatırken:
Bilmezdim şarkıların bu kadar güzel,
Kelimelerinse kifâyetsiz olduğunu,
Bu derde düşmeden önce.
Diyerek bazı duyguların sözcüklerle anlatılamayacağını vurguluyor. Gerçekten de tıkandığınız oluyor kimi kez, yardımınıza jestler ve mimikler geliyor da onlar da yetmeyiveriyor.
Bir de çevrenizde birbirleriyle konuşan insanlarda rastlıyorsunuz, takılmalara. “şeyyyy” diyor, “yani” lerin üstüne “yaniler” ekliyor. O da yetmiyor uzun uzun “ııııı” lar giriyor devreye.
Biz birbirimizle konuşurken güzel Türkçesizin nimetlerinden yararlanmadan konuşuyoruz. Belki de o nimetlerin farkında bile değiliz.
İşte böyle bir ortamda başlıyoruz saçmalamaya. Birilerinden duyduğumuz iğreti sözlerden medet umuyor, olur olmadık yerlerde kullanıyoruz. Eğer duyanlar bizden cahilse bizim bir şey söylediğimizi sanıyor, takdir ediyorlar. Kimi zaman da biz böyle olmasını istiyoruz. Elinde iyi bir kağıt olmayan poker oyuncusunun yaptığı yalancı gürlemeyi yapıyoruz insanlara, yutturabildiklerimize de yutturuyoruz.
Televizyonu açın, dizilere, tartışma programlarına, reklamlara bir bakın. Tasarruflu olmak, tutumlu olmak yerine “ekonomi yapıyor”, sahneye çıkmıyor, “Sahne alıyor”, sinemaya gitmiyor “sinema yapıyor” lar. Yine aynı insanlar biriyle karşılaştığında ondan hoşlanırsa, “Senden pozitif elektrik alıyorum.” diyor. Sevmedikleri biri için de negatif elektrik alıyor olsa gerek.
“Senden hoşlandım, çok sempatiksin, şeytan tüyü mü var sende, çok tatlı bir insansın, senin yanında huzurluyum…” gibi birçok anlatım şekli varken çok yapmacık ve bir o kadar da soğuk pozitif elektrik her halde birilerinin kapasitesini gösteriyor. Bir çırpıda bulabileceğimiz birçok ifadeden biri bile aklına gelmedi mi, yoksa Türkçe kullanmak zoruna mı gidiyor?” demek geliyor içimden.
Ne zaman bu konu aklıma gelse hep şairin şu dize akılama gelir:
“Ol mahiler ki derya içrededir deryayı bilmezler” ( o balıklar ki denizin içinde oldukları halde denizin farkında değillerdir.”