Hanımla ikimizin biraz kilo problemi var. Bu durumda siz bizim yerimizde olsanız ne yaparsınız. Kar kış, ayaz, soğuk demeden uzuun uzun yürürsünüz. Aynen biz de öyle yürür gibi yapmalara başladık; başladık ki zayıflayalım filinta gibi olalım. Kilomuz zayıf olsunda yeter ki karakterimiz zayıflamasın...

Saunaya gitsen dünyanın parası, hem de çok fazla terliyorsun, ter de başka bir taraflarından çıkıyor üstelik. Eskiden de yürürdük ara ara ama; yani hafta da bir iki, bu sefer kafaya taktık, o da, ben de. Her gün yürüyoruz, elimizden gelse gün de ikiye çıkartacağız. Yürüdüğümüz güzergah da bir dolu fast food lokantaları ve yiyecek dükkanları sıra sıra dizilmiş vaziyette, insanın ister istemez pisboğazlığı mı tutuyor ne?

Yine böyle sıradan bir gün de yürürken, canım kazandibi çekti; çekti çekmesine de, hanıma nasıl söyleyeceğiz bu durumu, o sırada kara kara onu düşünüyorum. Cesaretimi bir anda topladım, ’’Gel hanım şuradan bir tatlı yiyelim’’dedim. Önce biraz mırın kırın etti, sonra baktım o da istekli bu işe gönülden. Girdik dükkana tatlımızı yedik. Eve gelip bir tartılsak ki bir de ne görelim yarım kilo almamış mıyız. Ben bu olayın bir gün ile sınırlı kalacak olan nostaljik bir olay olacağını düşünürken, daha sonra tatlı işini iyice abartıp her yürüyüşte yemeye başladık. Önce tatlıyı ye, kiloyu al, sonra yürü babam yürü, tatlıdan aldığın kalorinin ancak yarısını yakıver. İşte böyle bizim yürüyüş hikayelerimiz.

Karar verdik hanımla, bundan sonra lokantaların, marketlerin olmadığı yerlerden yürüyeceğiz; ya da bu işi hepten bırakacağız... Kilo demek kalp krizi demek, tansiyon demek, mide fesadı demek... Hayır barışsak kilolarımız ile bari... Ne yapalım öyle yaşamaya çalışalım...


AHMET ZEYTİNCİ