Dolamışsın diline bir “aşk” geveleyip duruyorsun. Sen aşkın ne olduğunu bilmezsin küçüğüm.
Aşk, o seni sevmese de sevebilmektir.
Aşk, onu dokunulmazda görmek, ona toz bile kondurmamaktır.
Aşk, onun derdiyle dertlenmek, onun göz damlalarına kendi gözyaşlarını katmaktır.
Aşk, o ağladığı zaman başını koyacağı omuz olmaktır.
Gözünü açtığında sabah yanında olmaktır, güzel başlasın diye güne.
O, birine yanaştığı zaman erimek, biriyle konuştuğu zaman kahrolmak, birine sarıldığı zaman çıldırmaktır aşk.
Bazen de aşk, ağlarken için için, güleç görünmektir.
Onu üzmek, kırmak korkusuyla içine akıtmaktır tüm acıları, aşk.
Sonra, kendini bir zavallı görmektir onun karşısında, çaresiz.
Onun adı aklına gelince tüm dertlerden sıyrılmaktır kimi zaman, kimi zaman da onunla aynı şehirde olduğun için sevmektir kokladığın havayı, ya da susmaktır, susmak, sonsuza kadar.
Âşık oldum, diyorsan eğer, hazır mısın tüm bunlara? Hazır mısın onun her şeyi olmaya? Ya da hiçbir şeyi olmaya.
Onu göremediğin günlerde yanıp kavrulmaya, dalıp dalıp gitmeye uzaklara, onun uzaklarına, onunla gitmeye hazır mısın?
Sevdim, demek kolay küçüğüm. Ya ondan sonrası? Bırakabilir misin canının bir parçasını? Uzaktan sevebilir misin, küçüğüm. Bir ateş böceği misali çevresinde dönüp durduğun ateşe uçmaya hazır mısın?
Sevdim deme küçüğüm, sevmek yürük ister, hele seni seviyorum, demek…