Şu dünyada her şeyin bir sınırı var aslında. İnsanoğlu kimi zaman sınır tanımaz oluveriyor, hoyratlaşıyor.
Sevgide sınır, hoşgörüde sınır, yemede sınır…
Yine insanoğlunun en hoşuna gitmeyen de bu, sanıyorum. Birilerinin bir şeyleri sınırlaması, size "dur" diyen birilerinin çıkması. Sadece birileri çıkmıyor, kimi zaman ilahi bir "dur" çıkıyor karşınıza. Kimi zaman da fiziksel "dur"lar gündeme geliyor. Zaten ileri gidemiyorsunuz.
Yemek yenen bir ortamdasınız, adam yemeğin tuzu var mı, yok mu bakmadan basıyor tuzu. Kim dur, diyecek? Elbette bünyesi. Gün gelecek tuzsuz ekmek arayacak karnını doyurmak için.
Yanınızdan son sürat geçen bir araba hiçbir trafik kuralına uyma gereği duymadan keyfince hareket ederken ona da bir dur diyen çıkacak elbette, kanunlarınız yetersiz olsa bile.
Hiçbir sınır tanımadan, hiçbir ahlak kuralını umursamadan para kazanan, mazlumların üzerine kurulmuş bir zenginliğin de duracağı yer var. Bu dünyada belki bir dur, diyen çıkmasa da ilahi adalet karşısında tek tek hesabını verecek.
Daha nice sınırsızlar var ki burada tek tek sayamayacağım. Belki üzerinde durmak istediğim, insanın insana yaptığı, hatta dostun dosta yaptığı zülüm ve zulmün sınırsızlığı. Zalim zannediyor ki bu: bana, benim zulmüme dayanan insan bendeki bir kerametten böyle. Halbuki zulmün dayanağı onun sana olan sevgisi ve dostluğudur. Her türlü eziyete katlanan insan geçmişin hatırına böyle davranmaktadır. Yine o zalim bilmez ki, aynı zulmü herhangi birine yapamaz. Eğer keramet sende olsa tüm insanlar karşında el pençe divan durmaz mıydı?
Ne kötüdür değil mi? Zulüm yaptığınız insan sesini çıkarmadığı için daha da artırırsınız zulmünüzü. O, yine sesini çıkarmaz, siz biraz daha artırırsınız. Nereye kadar? O insanın bir tahammül sınırı olduğu da bir gerçek olduğuna göre işte oraya kadar. Sonra dostunuz bırakır sizi. Ve döner dersiniz ki, bu insanlar çok vefasız. Yapmayın, etmeyin! Siz hiç kendi yaptıklarınıza baktınız mı? Size bu kadar zulüm edilseydi dayanabilir miydiniz? Ama ne yazık ki kendimizi bir dıştan göremiyoruz.