Haberleri izlerken bakıyorsunuz karşınızda bir gurup insan bağırıyor:”İşçiyiz, haklıyız, kazanacağız.” Gerçekten inanarak mı söylüyorlar, bilmem. Bildiğim bir şey varsa, o da düşünmeden söyledikleridir.
“İşçiyiz, haklıyız” dan başlayalım isterseniz. Bir insanın haklı olması, işçi olduğundan, öğretmen olduğundan veya köylü olduğundan gelmez. Eğer davanızda doğruyu, adaleti istiyorsanız, eğer mazlum duruma düşmüş de hak arıyorsanız, haklısınızdır. Yoksa ben işçi olduğum için haklıyım, mantığı çok saçma. İşi bir de tersinden düşünün. Geçmiş zamanda defalarca olmadı mı? Cahil buldukları için işçileri kendi menfaatlerini kullanan, siyasi çıkarlar için işçilere grev yaptıranlar olmadı mı?
Kazanmaya gelince: Burada haklı olduğunuzu var saysak bile her haklının kazanmadığı da bir gerçektir. Bu tip inanış yanlış anlaşılan tevekkül anlayışında yer aldığı gibi aslında Hıristiyanlarda vardır. Onun içindir ki geçmiş zamanda Avrupa’da düelloda ölenin haksız olduğu için Tanrı tarafından cezalandırıldığına inanılır ve öldürene de ceza verilmezdi. Yine dört kitabı seçerken masanın üzerine koyup sallamaları da aynı inanışın sonucudur. Masanın üzerinde kalan dört İncil doğru olduğu için düşmedi, diye inandılar ve dördünü de kutsal saydılar.
İşin esasında haklının değil, çalışanın kazanacağı da biliniyor. Eğer masallarda olduğu gibi hep haksızlar kaybetseydi dünyada haksız kalmazdı. Haksızlar haksızlık yapmaktan korkar, iyi ile kötü anlaşılamazdı.
Bir slogan da bizim fanatiklerden: “Ölmeye, ölmeye, ölmeye geldik.” Sakın savaşa gittiklerini sanmayın. Bir maça giden takımın taraftarları bağırıyor. Hani şu barış ve kardeşliğin perçinlendiği (!) futbol karşılaşmalarında. Aslında tam olarak ne dediklerini anlayamadım. Büyük bir ihtimalle kendileri de bilmiyor. Çünkü ne kadar fanatik olursanız olun, ölmek için gidilmez. Sanıyorum bu maçı ölümüne de olsa alacağız, demeye getiriyorlar.
Daha nice anlamını bilmeden ortaya attığımız sloganlar var. Aslına bakıyor musunuz, çok tabii bir sonuç bu. Okumaz, okumadığı için de düşünmez bir toplum olduğumuza göre bir gurubun parçası olup onlar ne diyorsa onu tekrarlamak bize kolay geliyor. Birlerinin çıkıp: ”Hepimiz Ermeni’yiz, hepimiz Hrant Dink’iz” diye bağırdığı gibi.