Ben de çoğu insan gibi aceleci bir insanım. Bu yazıya apar topar girmek istedim. Oysa öyle kısıtlı ki
zamanım. Saat yirmide anneme gitmek zorundayım. İçimdeki "yaz " sesine dur diyemedim.

İyi de ne yazacağım. Şu an bir şifre bekliyorum gaipten. Sanki bir hissediş, bir belirti bana ipuçlarını
verecek ben de bir solukta yazacağım. Bu belirsiz yazıyı okumak istemeyen hemen ayrılabilir.

Elimi başımın arasına alıp şöyle biraz düşündüm. Oysa yazılacak ne çok şey var değil mi? Ülkemiz bir
kaos ortamında ama normal vatandaşın da umurunda değilmiş gibi bir durumu var. Her şey normal
yerinde sanki.

Öyle çok sorunu var ki ülkemizin: benim küçük sorunlarım yanında değersiz bir parça çaput kalıyor
yanında. Biz sanki kendi sorunlarımızın üstesinden gelmişçe bir de dışarda bazı ülkelere dış ülkelere
borçlanarak yardım eli uzatmamız traji komik.

Önceden önlem alsak bu duruma gelmezdik halleri var birde. Neden benim yoksul halkımın askerleri
ölsün ki.. yani önce önlem almak varken. Buna halk dilinde söylenen bir söz var ama buraya yazmam
hoş olmaz.

Halkımız aslında yaşanılanları, yaşatılacakları seziyor. Bunca suskunluğuna kimse kanmasın. Evlerde
konuşulanlar yönetimi aklamıyor. Onun için boşuna rehavete kapılıp da vergiydi, bilmem neydi diye
bu millete yük bindirip durmasınlar. Yavaş atın çiftesi pek olur örneğin teper de aşırıverir başına her
türlü belâyı getirenleri. Kör gözler birden açılıverir de bu ülkede kimler at oynatıyor görüverir.

Bir an düşündüm. Bu kadar rahat yazmam acaba kimin gözüne batar diye.. Kimin fincancı katırlarını
ürkütür. Korkmadan, özgürce yazmak isterim. Herkes ister. Eğer yazamayacaksak klevyenin hakkını
veremeyiz.

Yazının başına otururken aklımda biraz yazıp, derin nefes almaktı amacım.
Amacıma ulaştım mı? Sahi ne kadar..

Neden havalar da soğudu demedim ki..

01. 10. 2017 / Nazik Gülünay