hikaye yazarları böyle mi şahit oluyordular? yazdıkları olaylara.
kapıyı adladım; odaya girdim: yer topraktı.
rahmetli babaları kireçle duvarın dördünü boyatmış ve ya özü boyamıştı...
bebek... yatak- döşek dengine yaslanmış oynuyordu.
ağzına yaşmak aldı kadın... sorduğumuz soruya cevap veriştiriyordu. nüfus sayımı sorularını yardımcım hallediyordu.
ayakta dikildiğim yerden kapının üstünde bir fotoğrafı seyrediyorum... asılmış resim, ölmüş kocasınınmış... ufka paralel duruşu kaymıştı. a4 kağıt ebadında fotoğrafı bişey atarak çatlatmıştılar.
ölen adamın resmine bişey atılması ölümünden sonraymış... sevdiklerinden yapmıştılar annesi’le bebek...
kadın:
" bir senedir öleli rahmetli... ağlarım bebeğimle, resmine bakarız. altıncı ayında borcunu istemeğe gelmiştiler. onu da bahaneyle: "niye terkettin" dedim. resmi toprak yere çaldım... bebeğim kucağımdaydı...
o ve ben efganımızla hışmettikte taşa çaldık..."
kırık resmi tekrardan asmışlar...
hikaye yazmak... tan... ziyade... yazılı hayatın eseriydi bu.
hayatın gösterişiydi... yazarlar... dedim kendi- kendime:
" hayatın kırılma noktalarını görerek yazar oluyorlar... ben de yazar olurum ne varki..."
resmi astıkları duvardan kaldırmışlardır mı?
bebek büyümüş müdür...
inşallah büyümüştür.