Herkesin bildiği bir hadisedir cennetteki yasak meyve. Hani cennetin tüm nimetleri önüne serilen Hz. Adem yasak olan meyveyi yer ve ilk günah işlenmiş olur.
İnsanların yasağa olan ilgisi ve arzusu çok ilginçtir. Her insanın içinden yasaklara uymamak geçer. Kimimiz kendimizi kontrol edebilirken, bazılarımız da sanki yasak delme makinesidir, yasaklara karşı gelmeyi bir görev addeder ve onun için bir zevktir artık yasak delmek.
“Yere tükürmeyen” levhası bizi tükürmeye özendirir, “Çöp atmayın”,” Yazı yazmayın”,” Park yapılmaz” levhaları da bizi kışkırtmaya yeter. Kırmızı ışığın bizi durdurmasına gıcık olur, “Sağa dönülmez” levhasını gördüğümüzde işimiz olmasa da sağa dönmek için yanar tutuşuruz.
Bizim okullarımızda yeni yetmelerin de böyle huyları vardır. Onlar gençliğin verdiği bir hevesle, arkadaşları arasında yer edinmek arzusunu da yan yana getirip okul kurallarına isyan eder, öğretmen ve idarecilere karşı gelirler. En sevmedikleri kuralların başında da kıyafet zorunluluğu gelir. O güzelim formalar öyle anormal hale gelir ki, üzerine taktıkları takılar ve anlamsız eklentilerle formayı içinden bulup çıkarmak neredeyse imkansızlaşır. Okul kapısında “Böyle okula giremezsin.” dayatmasına karşı olmadık bahaneleri de hazırdır.
Dedim ya, genel hastalığımız bu, ne yapalım. Allah bağışlasın en çok zevk aldığımız da sanıyorum ilahi yasakları delmek ve sonra kılıf bulmaya çalışmak.
İçki içmeye, kumar oynamaya ve hatta daha kötülerine bile kılıf buluruz. Bunlardan da kötüsü böyle bir yasağın olmadığını savunmaktır herhalde.
Tatlı olan şeyler mi yasaklanmıştır, yoksa yasak olan şeyler mi tatlanır ? Bu sorunun cevabını anlamak için yasaklanmamışlara bakmak gerekir. Aslında bir görebilsek yasaklanmamışların çokluğunu ve tatlılığını ve hatta hem tatlı hem de sevaplılarını.
Hz. Adem yasak meyveye uzanırken neler hissetti bilmiyorum, eğer yeni bir imkan verilse yine uzanır mıydı, onu da bilmiyorum. Bildiğim tek şey, yasak meyvenin insanlara tatlı geldiği.