Ne oluyor bize?
Neden bu kadar asabiyiz? Neden bir çıngıyı yangına dönüştürüveriyoruz?
Hoşgörüyü neden unuttuk? Nede Yunus Emre gibi :“Yaratılanı severim yaratandan ötürü:” diyemiyoruz?
Bir öğretmen öğrencisinin kendisine ters bakmasıyla ortalığı kasıp kavuruyor,
Öğretmen çocuğumuzu azarladı diye neredeyse bir kaşık suda boğacağız,
Farklı takım tutanları hastanelik edebiliyoruz ,
Bizi geçti diye önümüzdeki otomobilin şoförüne olmadık sözler söylüyoruz,
Yanlışlıkla kötü mal veren tezgahtarı parçalayasımız geliyor,
Takımımız aleyhine karar veren hakeme neler söylüyoruz, neler,
Yolda giderken ayağımızı çarptığımız taşa bile küfrediyoruz,
Yöneticilere kızıyoruz, haberlere kızıyoruz, hava ısınınca kızıyor, soğuyunca da kızıyoruz.
Neler oluyor bize, bu asabiyet niye? Yediklerimizden mi, içtiklerimizden mi, dinlediğimiz müzikten mi, yaşadığımız hayat mı bizi böyle yapan? Yoksa küresel ısınma mı sorumlu? Nedir bu hırçınlık? Asabiyetin karşımızdakine zarar verdiğini sanıyorsak yanılıyoruz. Asabiyet sahibini yer bitirir.
Sakin olun ne olur!
Sinirlenince derin derin nefes alın, bir süre konuşmamaya, bir şey yapmamaya çalışın. Sonra kendi kendinizi telkin edin. Sakin ol, sakin ol, sa-kin-ol, diye.