Bir insan için bu dünyada en sağlam liman, en güvenilir tek yer kendi BENLİĞİDİR.
Sartre "Cehennem diğer insanlardır/ başkalarıdır." demiş ya ama en temelde cehennem bizim kendi zihnimizdir aslında.

Korku dolu, evhamlı, huzursuz bir zihniniz varsa kaçmak, gitmek, şehir/ülke değiştirmek uzun vadede size yine huzur getirmez.

Kontrolü dışında gelişen olayların önünde eğilmeyi, teslim olmayı ya da karşısında kollarını açıp dimdik durarak kucaklamayı, kabullenmeyi öğrenmeli insanoğlu yoksa ruhen hastalanır.

İnsan materyale ne kadar önem veriyor, gözünde büyütüyor, statü sembolü, sınıf ayrımı yapıyor, caka satıyor, sahip olduğu maddelere göre kendine değer biçiyor; hırs, mükemmeliyetçilik, kontrol manyaklığı, kibir, geçmişini unutup olduğundan çok başka görünme çabasına yöneliyor...

O fahiş fiyatlı popüler mekanlar, bu süperlux villalar, yatlar, kotralar... Sonra bir deprem oluyor her yer zengin-fakir için aynı şekilde sallanıyor....

Herkes aynı sokaklara fırlayıp, aynı kuru yerlerde yatıyor, aynı şekilde korkuyor- nerede şanın, ünün, gücün mevkin, hayata meydan okuman …

Dengeler doğanın bir parmak şaklatmasıyla değişebiliyor...

Paha biçilemez mekanlar, akın akın gidilen şehirler korku veriyor, boşalıyor, değerini yitirebiliyor bir anda.

Dengelerin değişmesi, yatırımların yerle bir olması an meselesi, uykuyla uyanıklık arası...
Tek kalıcı yatırım insanın ruhuna yaptığı yatırım o kadar...

Onun bile yıkılması bir cinnete bakar, yani hiçbir şeyi "ömür boyu garanti" diye görmemeliyiz.
Ve insanların korktuğu anlar, ölüm korkusunu hissettikleri anlar. Aslında çok öğretici anlardır, eğer istifade edebilirseniz.

O anlar insana, nasıl bir hayat yaşaması gerektiğini, önemli olanın/ önceliklerin ne olduğu/ olması gerektiğini, her şeyin geçiciliğini vs vs hatırlatır.

İnsana ; maneviyatını güçlendirme, bilgeliğini, yaşama sevincini arttırıp, korkularını yenme imkanı sağlayan mistik olaylardır.

Böyle bakarsak gelişiriz. Tabi anlayıp hissedebilirsek ruhumuzda.
Bu konuda kitap önerim: Varoluşçu Psikoterapi - Irvin Yaloom ayrıca okuyup, bildiğim yok ama tasavvuf kitapları da...

(Nefes aldığım şu ana kadar her anlamda gururum oldun. Allah bütün annelerle birlikte bana da evlat acısı göstermesin dilerim. Sana veda edip gittiğimde ardımda bırakacağım en önemli ve en değerli eserim yine sen olacaksın sevgili kızım ve canım hocam.)