Dün kaybettik Bakırdan bir Cennet’i!


Bakırdan da Cennet olur mu demeyin, oluyormuş. Biz buna şahit olduk. Gözlerimizle, kulaklarımızla, şehirden şehre, o da yetmemiş gibi bir de ülkeler arası şahit olduk. Güle, güle gitti adeta Cennet Teyze o hep çok gülen yüzü ile Eşim diye seslendiği ve birbirlerini çok sevdikleri Bakır Amcanın yanına…

Ben birbirini seven çok evli insan gördüm. Bu kadar tutku derecesinde olanına hiç rastlamadım. Cennet Teyze ile ne zaman karşılaşsam yüzü hep güleçti, galiba en çok hoşuma giden tarafı da oydu. Konu ne olursa olsun o hemen eşinin gençliğinde kendisine nasıl fayton kiralayıp Urfa’da gezdirdiğini anlatmaya başlardı. Çünkü o yıllarda Urfa’da faytonla eşini gezdiren erkekleri ayıplarlarmış. Eşi de hiç umursamaz, onu koluna takar faytona bindirirmiş. Bu da onun bir hoşuna gidermiş ki aradan onca yıl geçmiş hala böbürlene, böbürlene adeta bir tiyatro sanatçısı edası ile aynı başını arkaya atıp, faytona binermiş gibi yapardı. Sonra yanında Bakır Amcaya bakardı ki; Bakır Amca yok! Başlardı ağlamaya…

-Bakır benim yüzümden öldü. Beni ameliyat edeceklerdi, öleceğim diye korktu. Korkusundan kendi öldü.

Sahiden de Bakır Amca, Cennet Teyze ölecek diye korkup kendi ölmüştü. Oysa Cennet Teyze, Bakır Amcanın ölümünden sonra tam on beş yıl yaşamış. Onu ne zaman görsem bana Bakır Amcanın ne kadar iyi bir insan olduğundan, kendisine evlilikleri boyunca çok iyi davrandığından bahseder dururdu.

Benim gözümde artık Cennet Teyze, Bakırdan bir Cennetti.

Gel zaman git zaman, dün gece: Bakır Amcanın öldüğü ay, gün.

Cennet Teyze duşunu almış, saçlarını taramış, yeni aldıkları beyaz üzerine pembe çiçekli geceliğini giymiş. Dönmüş aynı evi paylaştıkları çocuklarının yüzüne bakmış gülümsemiş.

-Benim uyku vaktim geldi artık.

Kapının kulpuna tutunmak istemiş, yere düşmüş. Saat; tam Bakır Amcanın öldüğü saatmiş…


Kim bilir belki de o anda kapıya bir fayton gelmiştir de, bizler görememişizdir.


Davi.


Yaşanmışlık Öyküsü/ 13.07.2017