Kanadığımız yerden vururlar, başlar kan davası yaşamak... Güneşe verdiğimiz sözler ayakta tutar bizi.

Tıka basa gölgeler taşıyor karanlıktan. Korkuyorum beni izleyen adımlarından geçmişin. Dönüp dönüp kara yüzüne tüküremiyorum.

Ensemde soluyan nefesin sahibiyle henüz tanışmadık. Tir tir titriyorum sessizliğin çıkardığı gürültüden. Ellerimle sarıyorum kendimi en köşesinde yalnızlığın. Bitkin, uyku nöbetlerinde kendi iç dünyamı var eden ölüme sayıyorum.

Uzattığın eli tutacak cesaretim yok. Öfkelerin, hırsların, sevmelerin, gülmelerin, karışık ruh hallerin ürpetiyor. Bana benzeyen yanlarından tutasım var oysa.

Yarım kalmışlığın açısıyla bakmaya alışmış gibiyim öte yandan. Bir bütün olmak yabancılaşmak kendime belki de. Kaybedecek hiç bir şeyim kalmamış gibi koşup uzaklaşamıyorum kendimden.

Bizi biz yapan yokluğun ta kendisi değil midir. Var olan tükenmeye yüz tutmuştur çoktan. Yok olanı var etme çabası değil midir ten tene soluklanmak.

İçinde biriken isyanın yer bulmuşken diğer yanında ateşlenmeye, sabırsızlığına kurban verme kalan ömrünü.

Toprak taşmasın acısından, kurtul gölgelerinden öyle sev!






sude nur haylazca