Bakışların kalbimi deliyor.
Boş boş bakıyorsun.
Daldın yine…
Bir insanı çözümlerken elimizdeki en güçlü dayanak bakışları olur. Bize karşı tavrının ne olduğunu ancak bakışlarla anlarız. Bakışlar da elbette gözle yapılır. İşte bu noktada gözlerin güzelliğinde başka etkili bakışlar da gündeme gelir. Bakışlar kimi zaman da korkunçtur.
Bakış ve gözler. Gerçekten gözler bu kadar farklı iletilere kendisinde saklıyor mu? Merak bu ya, araştırdım. Çeşitli ifadelerle dolu insan fotoğraflarında sadece gözü görülebilecek şekilde kapatarak baktım. Evet gözler için yüz olmasa da belki güzel denebiliyor ama ifade yok. Sinirli bir adamın gözü de aynı, gülen birinin gözü de. Sonra başka insanlara da gösterdim. Aynı sonuç, ifade belli değil.
“Gözler kalbin aynasıdır
Yalan nedir bilmez onlar.” diyor şair. Gözler mi bakışlar mı?
Gözler bakışın anlamını oluşturmuyorsa o zaman bakışları çeşitlendiren nedir? Tabiki yüz ifadelerimiz. Bunun en güzel delili de çocukken çizdiğimiz resimler olsa gerek. Yüzün sadece ağız şeklini değiştirerek gülen adam veya kızan adam yapmak mümkün.
Bütün bunları yazarken aslında yüzümüzde, gözümüzde kendiliğinden bir ifade var olmadığını anlatmaya çalıştım. Yani gözler kendiliğinden kin dolu bakmıyor. Onun aslında hiçbir ön anlamı yok. Siz sonradan onu yüzünüzle şekil veriyorsunuz, iletiler de böyle oluşuyor. Bakın bu işle uğraşanlar asık suratlı olmak daha çok yoruyor insanı diyorlar. Gülmek ise daha zahmetsizmiş. Her işte kolayı arayan bizler bu konuda da kolayı yapsak; devamlı gülümsesek olmaz mı?