Halil Cibran’ı sever misiniz bilemem.
Ama ben “Ruhumu Yedi Kez Aşağıladım” şiiri ile Gezgin ve Ermiş adlı kitaplarını da severek,defalarca okudum.
Aslında bir Osmanlı bölgesi olan Lübnan Sancağında 1883 ‘te doğan ve 1931 yılında da ABD’de yoksulluk içinde ölen büyük bir filozoftur bence.
Bitmekte olan “Çocuk Bayramı” vesilesiyle onun çocuklar için yazdığı güzel bir şiirini de paylaşmak istedim.Dilerim sizde de olumlu etkiler bırakır,biraz da düşünmeye davet eder bizleri.
Tıpkı büyük tarihçi Marc Bloch’un şu satırlarındaki “derinlik” gibi:
-İnsanlar babalarından çok,zamanlarının çocuklarıdır!
Çocuklar sizin çocuklarınız değil!
Onlar kendi yolunu izleyen hayatın oğulları ve kızları.
Sizin aracılığınızla geldiler ama sizden gelmediler.
Ve sizinle birlikte olsalar da sizin değiller.
Onlara sevginizi verebilirsiniz,düşüncelerinizi değil.
Çünkü onların da kendi düşünceleri vardır.
Bedenlerini tutabilirsiniz,ruhlarını değil.
Çünkü ruhları yarındadır,
Siz ise yarını düşlerinizde bile göremezsiniz.
Siz onlar gibi olmaya çalışabilirsiniz ama sakın onları
Kendiniz gibi olmaya zorlamayın.
Çünkü hayat geriye dönmez,dünle de bir alışverişi yoktur.
Siz yaysınız,çocuklarınız ise sizden çok ilerilere atılmış oklar.
Okçu,sonsuzluk yolundaki hedefi görür
Ve o yüce gücü ile yayı eğerek okun uzaklara uçmasını sağlar.
Okçunun önünde kıvançla eğilin.
Çünkü okçu,uzaklara giden oku sevdiği kadar,
Başını dimdik tutarak kalan yayı da sever.