İKİNCİ HAYATIM


Yaşama son bakışın nasıl bir şey olduğunu ancak o anı yaşayan bilir. Dünyaya son bir bakış, nefes almak istiyorsun alamıyorsun. Bir daha deniyorsun olmuyor. Ne mümkün nefes almak son gördüğün ve hatırladığın Bir ambulansın sedyesine alınışın oluyor. Ambulansa bindiriliyorsun, duyduğun son sesler kızının feryatları oluyor. ‘’ Niye gitmiyorsunuz, bu araba niye duruyor’’ Kendimi yavaş, yavaş ölümün karanlık kucağına bırakıyorum. Zamanın belirsiz noktasında zor da olsa gözlerimi açabiliyorum. Nefes aldığımı fark ediyorum. Bu yaşadığım anlamına geliyor. Hayatımı Ambulansın fedakâr çalışanlarına borçlu olduğumu anlıyorum. Ya gelmekte biraz daha geç kalsaydılar? Sonrasını düşünmek bile istemiyorum. Bu yaşadığım imtihan sonucunda doğanlara sevinemiyor, ölenlere üzülemiyorum.
Şimdi ise ikinci hayatımı doya doya yaşamak istiyorum. Biliyorum ki yeni bir şans daha bana tanınmayabilir.



Tuğrul Ahmet Pekel
Nisan/ 2017