Sık sık vurgulandığı gibi dilimiz bir yozlaşma, bir kısırlaşma içinde. Bu dilim mi, konuşanların mı hatasıdır? Gelin birlikte karar verelim.
Hiç dikkatinizi çekti mi bilmiyorum. Bir düşünüyorum almış başını gidiyor. Bari gerçekten düşünen, düşünmeyi seven bir millet olsak, içim yanmaz.
Şu verdiğim örnek cümlelerin yüklemlerine bir bakın.
Onun başanılı olacağına inanıyorum.
Yalan konuşmayacağını tahmin ediyorum.
Bir daha gelmeyeceğini umuyorum.
Sözlerimin ona ulaşmayacağını sanıyorum.
Başarılı olacağından eminim.
Artık bu zülmün biteceği kanaatindeyim.
Bir roman yazmayı planlıyorum.
Hikayemin başlığına senin adını koymak istiyorum.
Seni ziyaret etmek niyetindeyim.
Sanin için güzel bir ev tasarlıyorum.
Seninle uzun bir ömür hayal ediyorum.
Senin haklı olduğunu kabul ediyorum.
Senin çok üzgün olduğunu görüyorum.
Senin çok üzgün olduğunu seziyorum.
Çalışanların kazanacağını farz ediyorum.
Tüm bu cümlelerin yüklemine artık bir düşünüyorum koyup kurtuluyoruz sıkıntıdan. Bu defa da anlama sıkıntısı çıkıyor ortaya. Mesela, kanaatinde olmakla tasarlalak aynı mıdır? Değilse neden ikisine de düşünüyorum deyip çıkıyoruz? Bu kelime ile kaç kelimeyi katletmişiz anlıyor musunuz?