Tren şiirin yerine dolaşır bazen, şiir gibi görür, şiir gibi karanlıklara dalar, şiir gibi istasyonlardan geçer, şiir gibi yolcularını bekler. Ve içini şiirle doldurur.

Tren ve şiir ikisi de aynı yolun yolcusudur. İkisi de yoldan önce yoldaş arayan iki kadim gelenek. Hem yoldaş olmadan yol bulunur mu hiç. Yol yoldaşla bulunur, şiirde trenle.

Hemen yazmak gerekmez trendeki şiiri. Belki de trenle başlayan o yolculuk henüz sürdüğü, hala bitmediği için şiiri yazılamamıştır, biterse yazılacaktır.

O yolu bir ömür boyu şiirle geçenler de vardır elbet. O trenle gelip o trenle gitmişlerdir. Kimi kara tren demiştir ona, kimi de trenle şiir birbirinin yerinedir diye Toros Ekspresi. Cemal Süreya’nın ikisi için yazdığı o iki dizenin yolu da hem şiirden geçer hem de trenden: ’ Anımsıyor musun Toros Ekspresinden inmiştiniz...Biletlerinizden ibaretti ikinizin de kimliği.’

Şehre bir tren gelir, trenin üstünde bir bulut gelir. Bulutun üstünde bir yüz belirir. Çok ama çoook eskiden çocuk olmuş ve çocuk kalmış birinin yüzüdür.

İnsanın en güzel hali çocukluk halidir elbette, insan çocuk doğar, çocuk yaşar, çocuk gelir, çocuk gider. Arada da çocukluğa yakışan başka güzelliklere de karışmak onlarla beraber olmak gerekir ki, oda arkadaşlık, dostluk, yoldaşlıktır. İnsan çocukluğuyla yoldaş olmazsa hem nereye kadar gidebilir ki? İnsan kendine bir yol tutmazsa, bir arkadaş bulamazsa menzile nasıl varır. Yolda insandadır, handa insandır, her şey birbirimize varmak için bir vesiledir. Neşet Ertaş’ın binlerce yılın görgüsünden, edebinden, yolundan gelen deyişi de insanın insanı gözü görsün, gözünden önce gönlü görsün diyedir: ’Kalpten kalbe bir yol vardır görünmez...Gönülden gönüle giden yol gizli gizli.’ Aynı yolun yolcusuyuz, dost bağının bülbülüyüz erenler diye bir coşup sevinmek geliyor insanın içinden bunları duyunca, bunlarla var olduğunu bilince. Yoksa sadece var olursun ama sadece ’var’ olursun o kadar.

Trenin gittiği de bu değil midir aslında? Trende bir şiire gider, durduğu istasyonlar insan istasyonlarıdır. Çıktığı saatler vardığı saatler insan saatleridir.

Tren gelir, hasret gelir, hüzün gelir, yüzün gelir. ’Trenler yıllanmış anıları, hüznü taşıyandır benim için, seni alıp götürendir. O yüzden benim trenimin adı kara trendir.