Kendimin kıyısında durdum…Her şeyin dışındaydım,herkesten ayrı…Bilirim,
ayrılık yanılsamadır oysa,insanoğlunun en büyük yanılsaması…Dalga denizden ne kadar ayrıysa, o kadar ayrıyım senden aslında.
Işık güneşten ne kadar ayrıysa,gölge aslına ne kadar uzaksa o kadar.
Ben senin suretin üzere var oldum çünkü.Hiç ayrılmadık,hiç ayrı olmadık aslında.Ben senin zahir yanındım,sen benim batınım ve çekirdeğim.
Senden bağımsız benlik hissi en büyük aldanışım oldu,Adem’den bu yana işlenen en ezeli günah.Kendimi şu geçici beden sandım sonra,o yaralanınca yaralanan,o dağılınca varlığı dağılacak olan…Ve egom böyle var oldu.
Özgürleşmek lazımdı,kendi tutsaklığımdan kurtulmak,bana ait olmayandan ayrışmak…
“Ne yana baksam Onun vechiydi” ama ben varlığı böldüm durdum parçalara,renklere,ırklara,cinsiyetlere…Bölünme çoğaldıkça ben azaldım.O zaman:”Çokluk sizi oyaladı”dedin.Ben yüzeyden anladım.
Sonunda,yeryüzündeki suretler kadar çoğaldı yalnızlığım.Suretler dünyasında izini kaybettim.Kendime yabancılaştım,ve dünyaya…
Benden önce de yaşandı bu yalnızlık elbet,benden sonra da yaşanacak,ama biliyorum ki,içimdeki sahte benliği terk etmeden,ben beni terk etmeden ne yapsam son bulmayacaktı.
Her yerde ve herşeyde sen vardın oysa,korkacak bir şey yoktu.Çünkü herşey seninle kaimdi,seninle can buluyordu.
Kendimi tanımam lazımdı,yeniden kaynağa bağlanmam…Bu yüzden,beni senden,benden ve dünyadan ayıranın farkında olmam lazımdı.Bir şeyin farkında olmak onun dışına çıkmak demekti çünkü.
Sahte benliğimin maskesi düştüğünde geriye ortada yalın bir sen kalırsın,koskoca bir vahdet kalır.Her şey orijinine döner,zamansız,mekansız bir şimdi kalır,hiçliğin dinginliği kalır.Her şeyin başladığı ve ona geri döneceği hiçlik deryası kalır…
Sığ yaşamaktan,yüzeyde oyalanmaktan bütün yaralarım.Yüzeyde deniz dalgalı olur çünkü.Derine indikçe kıpırtısız bir dinginlik başlar,her şey berraklaşır ,orası sıfır noktasıdır,hiçlik makamıdır.Hep olmak için hiç olmak gerekir.
Dünya,görüntüler alemi gerçeğin kabuğu,en dış katmanıdır dostum.Zerrenin içindeki alemi görmeye ne gözümüz yeter ne gönlümüz…
Bir sefere çıkmışım,seni arıyorum seyyah misali.Huzursuz ruhum,Oyalandığı hiçbir durakta doymadı.Çünkü dünya,saltanat sahiplerini bile doyuramayandı…
Deryanın içindeki balık misali deryadan bihaber yaşıyorum.Kaynağımı arıyorum,seninle aramdaki kanalı tıkayan egomu silmek,seni bilmek demek.Sonlu ve kusurlu madde yanım dünyaya,sonsuz yanım,ruhum baki olana ait biliyorum.
Şimdi sen bu sözleri ister dünyevi bir arayış say,ister ilahi bir arayış.
Birinin ötekinin arka yüzü olduğunu anlayana dek sürer bu aldanış…