Yıl 1972.
İstanbul Atatürk E.Enstitüsü Eğitim Bölümünde öğrenciliğe başlamıştım.Üstelik dört yıl yaptığım sınıf öğretmenliğinden sonra.
Ama dağ başında geçen yıllarımda da okuduğum için Şair Behçet Necatigil aklımdaydı.Hele hele "Sevgilerde "şiiri..
Ya çoğumuzun dilinde olan "Gizli Sevda "şiirine ne demeli!
Okullar açılmıştı,emekli olan ve okul koridorlarında zaman zaman gezen Şair Behçet Necatigil’i görme şansım da olmuştu.
Bugün İzmir’de 21.Kitap Fuarı’nın ilk günüydü.
Saat 15.15’te "Behçet Necatigil 100 Yaşında" adlı bir konferans vardı.Konuşmacı da eski arkadaşı olan ve Almanya’da yaşayan şair-yazar Yüksel Pazarkaya idi.
Heyecanla Fuar’a ve dolasıyla konuşmanın yapılacağı salona gidip oturdum.
Tam vaktinde başladı konuşma.
Tek konuşmacı vardı ama "zengindi" malzeme.Elinde de Behçet Necatigil’in şiir kitaplarını hem Türkçesi hem de Almancası vardı.
Hayatından kısa anekdotla yapılan konuşmada Necatigil’in şiirleri ağırlıktaydı.
Hem Türkçesi okundu şiirlerin hem de Almancaya çevrilen biçimleri.
Her iki durumda etkiliydi çok.
Bu arada kızı Ayşe Hanım da babasıyla ilgili bazı anılarını paylaştı.
Duygulandım,çünkü 40 yıl önceki yolculuğa çıkar gibi hissettim kendimi.
Şimdi İstanbul Fen Lisesi olarak kullanılan okulumun bahçesi,içindeki ağaçları,yatakhaneleri aklıma geldi.
Ve tarihi olarak da zenginliği.
4.Murat’ın kullandığı "Av Köşkü" imiş bu mekan.
Nostalji oldu,şiire de doydum.
Hava çok sıcak olmasına rağmen,"ruhumu" beslemiştim hem de şiirle...
Eve tok ve dinlenmiş olarak döndüm.
Tam 100 yıl önce doğan ve bugün yüz yaşına basan Hocamızı da saygıyla yad ederek.
Bütün bunlara rağmen şiir yazmayı hiç denemedim.
Çünkü "Şiir,yazanın değil,ihtiyacı olanındır."sözü bana yetiyordu.
Alıp,okuması da.