Her geçen gün yanlızlaşıyoruz;kaderin cilvesimidir ne her geçen gün biraz daha yanlızlığa doğru yelken açıyoruz sanki..Yorgun bedenlerimizi dinlendirmek için kalabalıklar yerine yanlızlıkları tercih eder olmuşuz..
Yıkmışız duvarları,yıkmışız köprüleri.Bir birine daha az tahammul eden bir topluma dönüşüvermişiz.Biraz daha sabırsız,biraz daha bencil insanlar oluvermişiz işte...Birbirine tahammulden uzaklaşmış,anlamaktan kaçmışız adeta..
Tabi bu yanlızlaşma toplumun her tabakasında kendini ağırdan ağıra hisseder olmuş ne yazık ki,kalabalık aile yapısından çekirdek aileye doğru küçülme de bunun en yegane kanıtı olsa gerek..Kentselleşme,yüksek rakımlı binaların çoğalması,sosyal alanların daralması ve bir araya gelme kültüründen uzaklaşılma bunların sebeplerinden sayılabilir.Diğer bir değişle adeta kültürel erezyon ve yozlaşı ile karşı karşıya kalmışız.Bir birlerini tanımayan yakın akraba çocukları adeta suratli bir şekilde birbirlerinden kopmakta,sosyal algıları zayıflayıp birbirini tanıyamaz hale gelmektedirler.Toplumda adeta kopukluklar,birbirinden uzaklaşmalar hız kazanmış,akrabalık duyguları ise yok olma derecesine gelerek zayıflamıştır...
Bir birimizi aramıyor sormuyoruz.Peygamberimizin (sav) sünnetlerinden olan birbirlerimizi arayıp sorma,kapısını açma geleneklerimizde bu zamanın kurbanı olmuş,hasta ziyaretleride çok azalmış,yok denecek seviyeye gerilemiş ne yazık ki..İnsanları anca son nefeslerinde musalla taşına uğurlamaya dönüşmüş hasta ziyaretlerimiz. Bütün insani ve vicdani bağlarımız çürümüş,çözülmüş adeta...
Yanlızlaşıyoruz hemde çok,aynı evin içindeki fertler olarak ele alsak bile yanlızlığımız haykıracak nerdeyse.Her bireyin ev içerisinde ayrı dünyalar kurduğunu düşünürsek yanlızlığın ne boyutlara ulaştığını görebiliriz zaten..Öyle bir yanlızlaşıyoruz ki adeta çözülüyoruz,bizi biz yapan değerleri harcadıkca,modern çağın argümanlarına sımsıkı sarıldıkça en ince yerimizden kopuyoruz adeta..Aile içi huzuru kaybettik bir kere,ana’ya baba’ya hurmeti yitirdik..Eşe dosta muhabbeti kaybettik,selamlaşmayı azalttık...
İç dünyamızın yanlızlığı içerisinde huzuru mutluluğu arar olduk ki beyhude bir yol olduğunun farkına bile varmadık.
Yanlızlaşıyoruz,suskun denizlerin dibine batmış kaybolmuş bir nefer gibi,balığın karnında günlerce kalmak zorunda kalan Yunus (as) gibi.En ulvi duygularımızı makbere gömer gibi,her gün biraz daha yapayanlız kalıyoruz,yanlızlaşıyoruz...

Ali Rıza Coşkun
(05.04.2016)