Kahır II




Narım,

alabildiğine candan sıcaklığı, muhteşem güzelliğiyle göz dolduruyor doğa. Ben senden kalan yanımla kaldığım yerden iştirak ediyorum aşka...

Baharın koynunda nisan ıslaklığım...


Ağaçların tomurcuğa durmuş dallarında yeşile kanayıp susuyorum. Budandıkları yerden daha gür filizleniyorlar, unutup yitirdikleri dallarını. Ne garip bir duygu unutabilmek yitirdiklerini ve sürgün vermek hayata yeniden... Verilen sözlerin ağırlığında ezilmeden öylesine devam etmek yaşamaya...



Yıkılan çardağımızda yıldızlar üzerime üzerime yağıyor, kamer sol yanımı ısıtıyor hâlâ.. .
Yine birlikte söylüyoruz şarkıları. En önemlisi de hâlâ yastığım sen kokulu, gözlerimi kapayıp uyuyabiliyorum, uyandığımda sıcaklığın avuçlarımda derya...



Şunun şurasında ne kaldı, herkesten önce kutlama telaşına kapıldığım doğum gününe . Artık yoksun, tek başına ıslanıyorum nisan yağmurlarında.



Asi yanıma kızıyorsun, kıyamasan da. Biliyorum; hiç umutamadım ya...

Sus... Kapa gözlerini, düş`er kirpiklerinden ölürüm.

Unutma!






sude nur haylazca