Her bir ölüm sonrası,

Onsuz yaşayamam dediğimiz nice insanları verdik toprağa

Ağladık, acıyla kıvrandık, yıkıldık, hatta küstük hayata

Zaman öyle bir örtüyor ki her şeyin üstünü

Hep yeniden kalktık ayağa, yeniden sarıldık hayata..

Acımıyor mu, her çarptığında yüreğiniz yine sızlamıyor mu?

Elbette öyle, ama ilk yaşadığınız an gibi değil asla.

Şu insan oğlu nasıl bir varlıktır?

Kimileri böyle bir bir kayıp giderken hayatımızdan,

Bizi ayakta tutmaya, yeniden güç bulmaya yetecek,

Birçok acı, tatlı hatıra bırakırlarken arkalarında,

Kimileri de cümlemize bin lanet okutturabiliyor.

Kendisine bahşedilen ömrü yaşarken, şu insanlar,

Nasıl da şekilden şekle, kalıptan kalıba girebiliyor...

Bir bebek gibi saf, masum çıkarsız olabilenler varken,

Bazılarına bakıyorsunuz çirkefin ta kendisi, arsız mı arsız!

Bazen, sanki bir ulema birileri,

Konuştu mu her şeyi bilen tek merci.

Dünyada hakkı olan başka canlılara, türlü eziyetleri reva görenleri mi?

Kolayca başka insanların canına malına kast edenler mi ?

Gücünü kuvvetini, kendinden güçsüzlere, eşine çoğuna gösterenler mi?

Onlarca yaşam mücadelesi ile kıvrananlar insanlar varken

Süsünden, şaşalı yaşamından, bir eli yağda bir eli balda hayatından

Asla ödün vermeyenleri mi?

Dini diline dolayıp, Allah adına katliamlara imza atanlar mı?

Başkasının göz bebeği evlatlarına acımadan kıyanlar mı?

Erkek dişi gözetmeden , bebelere dahi göz koyanlar mı?

Hayvan haklarıymış, insan haklarıymış kimin umurunda.

Ne cahil , cühela , ne acımasız cani dolu etrafımızda yarabbi.

Hangi model sayayım, tümüne insan deniyor çünkü.

Ama herkes ne yaparsa yapsın yalan bu dünya

NE nicelik, nitelik, ne mevki, ne de yücelik, aranmadan

Her birimizin serüveni sonlanacak bir gün

Kara toprağın altında


NOKTA