Kimine kolay kimine zordur, bebeler ile iletişim kurmak. Öyle çocuklar vardır ki aksi mi aksi, yaramaz mı yaramaz. Bin dereden su da getirseniz yanına yanaşmanız ve onun ile iletişim kurmanız çok zordur. Huysuz çocukları da çoğu insan sevmediği gibi yanından da hemen uzaklaşmaya bakar çoğu kişi. Biraz sakinlik ve kafa dinlemek istiyorsanız, yaramaz çocuklar aman uzak olsun benden dersiniz. Uyutmazlar, evin altını üstüne getirirler, dışarıda iseler bağırıp çağırıp gürültü yaparlar. Olsun ne çıkar, adı üstünde çocuk işte. Biz büyüklerin en büyük yanlışlarından biri onları da bizim gibi zannetmemiz ve bizim gibi niye davranmıyorlar diyerek hayıflanmamızdır.



Gün içinde ki hareket kabiliyetleri ve enerjileri müthiştir çocukların. Birçok ana baba ’’Oğlum yorulmadın mı pestilin çıktı az dinlen.’’ dese de, çocuklar bu laflara hiç kulak asmazlar. Benim için en yaramaz çocukla bile iletişim kurmak çok da zor değildir. Bir çikolata, bir sakız, ufak bir çikletin ucundadır bu iletişimin sırrı, tatlı dil ve güler yüzü de unutmamalı tabi ki. Sizlere de tavsiye ederim elli yüz kuruşun ucunda tatlı bir muhabbet. Şimdilerde kocaman delikanlı olmuş dünün bir dolu akraba eş dost çocuğu, hep benim onlara aldığım çikolataları ve gazozları, yeri geldiğinde anlatıp anlatıp dururlar aile ortamlarında, dost sohbetlerinde...



Bir de iletişim de günümüzün sihirli değneği denilebilecek futbol var tabi ki. Çocuklar daha konuşmaya, yürümeye başlamadan televizyon seyretmeye başlıyorlar. Çizgi filmler de seyrediyorlar, babaları ile beraber futbol maçlarını da. Büyük çoğunlukla çocuklar babası hangi takımı tutuyorsa mutlaka o takımı tutar. Fenerli ise Fenerli, Cimbomlu ise Cimbomlu, Beşiktaşlı ise Beşiktaşlı oluyor.



Ben de çoğu zaman sorarım beş altı yaşlarında ki ya da okula yeni başlamış çocuklara ’’Hangi takımı tutuyorsun aslanım?’’ diye. Fanatik olmamak ile birlikte az çok futbolu takip ederim hem televizyondan hem de gazetelerden. Birçok futbolcuyu da tanırım hem kendi takımım Cimbom’dan hem de diğer büyük takımlardan. ’’Hangi takımı tutuyorsun bakayım?’’ çocuk cevap verir. ’’Ben Fenerliyim Ahmet amca.’’ hemen dalarım muhabbete ’’Ben de Fenerliyim aslanım nasıl şampiyon olduk bu sene değil mi ama?’’ muhabbet gelişerek devam eder gider. ’’Emre nasıl bu sene Emre, kalede de Volkan süperdi değil mi?’’ ya da Beşiktaşlı bir çocukla karşılaştık mı yine sazı alır elime aynı havayı çalarım ’’Geçen sene kaçırdık ama şampiyonluğu bu sene çok iyiyiz, iyi transferler yaptık değil mi, yabancı transferlerimizde çok sağlam ve yerinde.’’ ne fark eder Kartal, Fener, Cimbom hepsi bizim takımlarımız nasılsa. Çocuk lafa girer ’’ Sorma Ahmet amca geçen sene de iyiydi kadromuz da kıl payı kaçırdık şampiyonluğu.’’ devamında bebe ile sloganlaşırız en harbisinden. ’’Siyah’’ karşılığı gelir hemen ’’Beyaz’’ devam eder sıloganlaşma ’’En büyük Beşiktaş, lay lay lay lay lom oooo Beşiktaş lay laya lay looom ooo Beşiktaş.’’ Karadeniz uşakları ile sohbet de bir başka tatlıdır. Memlekete doğru giderken durduğumuz yerlerde denk gelir Laz Uşakları ’’Ula hangi takımı tutaysın da, de bakem hele?’’ ne demişler zaten asitler, bazlar, kızlar, tuzlar ve Lazlar. ’’Ula hanki takımı tutam da tirabizon varkene başka takım tutuluuur ander sen de bişe kötülendin mi Ahmet emica.’’ başını okşarım zibidinin ’’Doğrusun uşağım bize her yer Tirabizon ula ne büyük takımız hamsileri indirduk mu mideye kimise tutamiy bizi.’’



İşte böyle arkadaş bizim çocuklar ile ve Türk Futbolu ile teşviki mesaimiz. Gönlümde tuttuğum takım tabi ki ayrı ama karşımda ki bebeler hangi takımı tutuyorsa ben o saatte o takımdanım. Hepinize en derin sevgi ve saygılar...