yinede bu çıkmazın içinde kendi sözlerini mırıldanan güzel bir direnişçi var.

bu bile güzel.

Denememi güne getiren Seçki Kurulu'na teşekkürlerimi ve saygılarımı sunarım.

insanı insandan, toprağından, sınırından, dilinden ve coğrafyasından ayıran ve uzaklaştıran sembolleri, marşları ve bayrakları sevmiyorum açıkçası...yazınızı okurken ister istemez ta ilk okul sıralarında ezbere okutulan istiklâl marşına gittim...gitmişken de birkaç savaştan harpten nasibimi de almış oldum...üstüm başım kan içinde kaldı...ne gereği vardı bütün bunların...o bayrakların, marşların altında hep bir kin-öfke ve öç alma duyguları yatar oysa...tabi o zamanlar aklım bu kadarına yetmiyordu...ezberlenmesi ve okunması gerekiyordu yalnızca biz de öyle yaptık...aksi takdirde millî hocaların okkalı vuruşlarına davetiye çıkarıyordu o an kendini başka kurşunlara siper eden suratlarımız...toplarımız ağır, cephanemiz boşalmak üzere, belimizde kuşandığımız bileylenmiş kanlı bıçaklar v.s...marş okurken gürleyerek, o millî duyguları ta içinde hissederek okuyacaksın...yoksa sağa-sola baktın veya kıs kıs güldün, ona buna laf yetiştirdinse vay haline!..suratına tazyikli bi su ilk önce...sonra o beş parmağın günlerce geçmeyen ağrısı-kızarıklığı ve seni tüm okula reklam eden deşifre olmuş suratın...şanslıysan disiplin kurulunun huzuruna çıkmazsın...

kendim yaşadığım için ki; hâlâ ufak bir çığlık hatta öfkesi kalmıştır o zamanın...ilkokul dördüncü sınıftayım...sınıf öğretmenimiz yeni atanmış doğu'dan...kendi memleketlim olduğunu sonradan öğrenecektim içim burkularak...istiklâl marşı yine böyle can-hıraş, böğüre böğüre solukları tüketiyor, ben daha ne olduğunu nasıl olduğunu bile anlamadan sert bir falso yedim suratıma afalladım...neye uğradığımı şaşırdım...bir de hocanın o bağırışı o sert bakışı gülle atmış gibi ensemde zonkluyor...ben ki sınıfın en akıllısı, en çalışkanı, en ineği, en örnek alınacak öğrencinin başına geliyor bütün bunlar...

o an içimden geçen tokatın sertliği acılığı falan değildi...herkesin önünde küçük düşürülmüş olmam ve gururumun incinmesiydi...çok ağırıma gitmişti bu olay...zaten ilk ve son tokadımdı bu...bir de kazara mecbur değilken sıra dayağından geçtiğim bir-iki cetvelin hoşaf gibi sonradan nahoşluk etkisi bırakan o okşamışlığı var parmaklarımın...onun dışında bir hadise yaşamadık...zaten sınıfın otlayan öğrencileriydi bir çoğumuz...

sonra"öyle olsun hanım! nasıl olsa bu yaptığından bir gün utanacaksın!" deyip üstüne çok az otlamışlığım varmış gibi daha çok harıl harıl inek gibi çalıştım...yanlış anlaşılmasın çalışanların inek olduklarını iddia etmiyorum yalnızca tembellerin statüsünde onların içini ferahlatacak, gururlarını okşayacak ve alt tabakaya çekecek bazı terimler o zamanlar da mevcuttu...

dediğim gibi de oldu...hocanın yüz ifadesinden pişmanlığını pek okuyamamış olsam da kısa bir süre sonra övgülerini hakedecek notlar aldım...ama gür sesimden ötürü hiçbir Zaman yakamı kurtaramadım hocalardan...her gün atatürk büstü'nün önünde öğrenci andını okumak çok sıkıcı ve gereksizdi...parmak kaldırmamama rağmen her resmi kutlamalarda beni önlerine katmalarına bu oyunlarına alet etmelerine hep içerledim...ama yapacak bi şey yoktu...tokadın bir sillesi vardı hala suratımda...hocaya karşı gelmek hem saygısızlık olurdu hem de vatan haini olduğumu düşünebilirlerdi...ben de çaresiz her söyleneni yaptım ve örnek bir öğrenci sıfatını üstümden çıkarmadım...

yazı da isabet oldu içimi dökmeye...bir nebze de olsa rahatladım sayılır...

teşekkür ederim...

Baştan sona yüzümde çeşitli mimiklerle okudum bayılarak.
Bu cümle ise işte bu kadar! dedirtti bana içim rahatlayarak.
“Temsil hakkımız yoksa, vergi vermek de yok” diyen? Ben de “Vatandaşlık yoksa, bayrağa yüzümü dönmek de yok” diyorum.

Esenlikler..

bu akşam iftarda nasıl olduysa konu açıldı, muhabbeti geçti. istiklal marşından söz açıldı ve en duygulu en coşkulu marş gibisinden birşeyler söylendi. ben itiraz ettim, gerekçesi ise ilk bestesinden sonra ikinci batıdan aşırılmış bir besteye uyarlanarak, kelimeleri besteye göre katledilmiş tek marştır dedim. yani şöyle ki ;

"korkma sönmez bu şafak-?
larda yüzen alsancak
sönmeden yurdumun üstünde tüten en son ocak o be-?
nim milletimin?"

bütün anlamını yitirdi bence satırlar. ilkokulda her hafta iki kez okuyan bir çocuk ise durum hepten anlamsız bir hale geliyor.

neyse bu konuya fazla dalmayayım. amerikan ulusal marşına gelince sanırım herkes sizin kadar hassas değil bu konuda. amerikalılığı bir üst kimlik görerek bu durumları yadırgamayan nüfus daha fazla gibi görünüyor. tabi ben tamamen dışarıdan görüneni söylüyorum siz daha iyi biliyorsunuz. tıpkı bir imparatorluk gibi. ne kadar resmiyette adı birleşik devletler olsa da, gayrı resmi bir imparatorluk.

bu arada yıldızlarla bezeli bayrakla yakınlaşmalarınız güldürdü :) elinize sağlık, saygılar.

Bilgilendirici bir yazı olması yanında

Benliğinizde meydana gelen med-cezir manzaralarını buldum yazıda

Yüreğinize, emeğinize ve kaleminize sağlık.

Yazıyı okuyunca düşündüm de böyle bir devlete sığınan İranlılar, Afgan yahut Iraklılar mecbur kaldıklarında o marşı nasıl okuyorlar, ya da o bayrağa nasıl bir gözle bakıyorlar? "Milli marş" "milli" ise gerçekten Amerikalılar hangi millet? Irkları kaç bin yıllık mesela? Mesela yazıdaki kahramanımız, bayrağa yüzünü dönmemek için içten içe mazeretler üretmiş olabilir mi? Öyle ise kendisi elleri öpülesi, baş tacı edilesi, müzeye konulası adamdır.

Ayrıca; milli marş herkesçe söylenince anlamlı. Arada çatlak sesler de çıksa...Amerikalıların yaptığı saygı duruşuyla marşı aynı anda savuşturmak gibi bir şey. (Yazdıklarınızda yola çıkarak söylüyorum. Marşlarını dinlemedim bile.)

Saygılarımla.

NOT: Şimdi dinledim. Yani. Marş gibi değil herhangi bir hafif müzik şarkısı gibi. Zaten kadın söylerken detone olmamak için boğazının bütün damarlarını kabarttı. Sesini zor zapt etti. Sıradan bir vatandaş mümkün değil söyleyemez bunu. Çinli, Alman, Arap...nasıl söyler bilemedim.

Aynur Engindeniz tarafından 7/9/2015 1:39:07 PM zamanında düzenlenmiştir.

''Kahpe Bizans'' filmindeki ayin sahnesi geldi aklıma... Hani şu Bizanslı sanılan ama kilisede ''Sordum Sarı Çiçeğe''yi söyleyen Nacar Türkü

Orada da vardı sanki bir Theodora:)

Herkes söylerse arada kaynamalar olur, kimin ne yaptığının dahi önemi kalmaz. İyi olan bu aslında. Hatırlıyorum, özel bir gün için değişik bir gösteri düzenleniyordu. Önümüzde arkadaş Atatürk olacaktı, biz de arkadan ona övgü dolu sözcükleri bağırarak söyleyecektik. Mustafa Kemal'i canlandıran ve seslendiren arkadaşımız da Yunanistan göçmeni olduğundan, şaşırtıcı bir şekilde fotoğraflardaki M.Kemal'e benziyordu. O gürleştirmeye çalıştığı tiz sesiyle Atatürk olurken, biz de arkada tebaa hikmetiyle onu övüp, aslında gösteriyi curcuna haline getirmiştik. Tabi keman, viyola, fagot, obua sesleri olsa, daha mutlu olurduk.

Örneğin benim açımdan sizin anlattığınız can sıkıntısıyla alakası yok. Aslında M.Kemal’i canlandıran ve seslendiren arkadaşın yabaniliği ve gereksiz telaşı, çözüm bulamaması ani gelişebilecek tepkilere karşı, eserdeki ruh halini karşılıyor. Daha ilginci, bu saçma örneği de es geçiyorum, sürüden ayrılmış bir kuşun yabancı, türü farklı kuşlar arasında uçmasına benziyor o yabancılık. Modern zamanın Bektaşi fıkralarının da ilham kaynağı olabilecek en güzide sebep de o olsa gerek.

Ulusal marşların ortak özelikleri sanki o ülkelerin nasıl bir geleceği şekillendirmek istediklerinin ipuçlarını da veriyor gibi gelir bana tabi bu bir önsezidir mutlak öyledir diye bir iddiam yok.

Amerikan ulusal marşı bu görüşü öne çıkaran öncelikli örneklerinden biridir. Savaşlardan, havada uçuşan bombalardan falan filan gibi şiddeti içselleştirmekten söz etmesi dünya siyasetinde kendisini öne çıkıyor galiba

Amerikan ulusal marşının hep bir ağızdan söylememesi belki de nakarat bölümlerinin pek olmamasından da kaynaklana bilir. Dolayısıyla da İkinci etken devreye giriyor olabilir yani Amerikalılar pek öyle ezber gerektiren zahmetli işleri sevmiyor olmalarından kaynakla o açığı bayrağa dönerek kamufle ediyor olabilirler. Çünkü melodisi de buna fazlasıyla imkân veriyor.

İlginç bir yazı düşündürücü bir anı

Kaleminize sağlık

Saygı selamlarımla