Ah benim sırça sarayım, kahır köşküm... azığım, azcığım, yüreciğim.


Yine kaldık başbaşa, sek sek oynuyor kuşlar. Uçurtmasını kaptırmış yele çocuk. Biz kimsesizliğimizle köşe kapmaca oynuyoruz. Şairler şiir yazıyormuş meğer o yürüyemediğimiz sokaklarda. İmge çalıp şiir satıyorlarmış bizden bize.


kurşuni bulutlarım vardı
içimde saklı ebem kuşağım
güneşi s/aklayan körpecik yüreğim
toprağa meyilliydi merhametten yağan gözlerim
babam gök rengiydi
annem ise toprak
ben, babama benzedim 
hangi dağa yaslandıysam 
oldum toprak




Kurban verdiğimiz yanımız kanıyor, açılan yaralarımızı ah ile sarıyoruz. Göçle öç´ün birbirine sıkı sıkıya bağlı olduğunu biliyoruz artık.


şairin baharı aşktır
vedası hazan
iki kapı arasında 
hikayesi yarım kalan


Bir kadehle ikimizde sarhoş olabiliyoruz, en güzeli de bu... Hiç olmadığımız kadar baş başayız işte. Sen ağla ben sileyim göz yaşlarını, ben ağladıkça sana yağacak nasılsa kader yağmurlarım. Ah yüreciğim, yetimim, öksüzüm, ömrümün al´dan salıncağı. Büyük yeminlerden dönerken kırıldık biz bize. Ayanaya döktük ötemizi, işte tam da bu yüzden yenildik ikimiz de.



ellerin varıyorsa
ve yüreğin 
gözlerimi yaz
baharlı baharsız yağmurlarımı
merhamete susamışken böyle ben
yaramı as baş ucuna
ve
uyu uyuyabiliyorsan afilli kederden


Can azığım, cancağızım, keder yükümü taşıyanım, bitiremediğim yolculuğum. Sonuna geldik, yitiyoruz... Bu hazanı taşıyamayız biz. Baharımız olmadı ki bu güz de neyin nesi. Solan yapraklar, kararan gök, kaybolan yıldızlar... Bu nasıl bir acı... Giden trenlerin ardından, iç´inde kalabalıklaştığımız yalnızlığımız. Hadi “dur”, taşıyamıyorum artık seni, sendeki beni. Güzel ayrılalım olur mu, acımadan acıtmadan son bir defa inlemeden, anladın sen işte uyurken, “dur”!


Bakma sen benim uzun vedaları sevdiğime, ansızın “dur”!


Hem, babamı çok özledim... Göğsüne yaslayıp başımı ağlamalıyım, hiç sevmediğim kadar sevmeliyim. O`nu sevdiğimi söylemeliyim belki de... Biliyor mudur, hiç söyleyemedim de...



babam dünyaya mavi bakardı
nazarından
en çok beni sakınandı...
nazımı en çok mavi gözleri okşardı
O gidince
gök de göçtü




Kimseyle helalleşmeden “dur”! Kırgınlığım çok ağır, helal etmeden hiç bir hakkımı, bir dağ bırakır gibi ardımda göçmeliyim nefsimden-nefesimden.


bir yanım cennet
bir yanım cehennem
kalbimin sıratından geç


Yaralı kanadım, uçmak bize yasak... Vazgeç kanamaktan "dur"!


Bir masala inanır gibi, kalbim ne olur “dur”!






Sude nur haylazca