Yaşar Kemal gibi bir usta kalemi,gönlü okyanuslar kadar zengin bir insanı,kaybettik.Büyük yazarlar

her zaman dünyaya gelmezler.Dünya şimdilerde bir edebiyat ustasına ağlamakta...45 günlük yoğun

bakımdan sonra hayata veda eden Yaşar Kemal’in durumunu elbette tahmin etmek çok zor olmadı.Ama

hemen alışılacak bir olay değil.Bir çağa tanıklık etmiş,güzel ve yapıcı eserler vermiş bir devin

elimizden istemeden kayışı ve sonsuza yol alması.Ölüm çok normal gibi gelse de büyük ustaların

gidişi bir başka oluyor.İçinizi titretiyor kalbinizi sarsıyor ve öylece kalakalıyorsunuz belli bir süre...

.İçinize bunu sindirmek çok da kolay olmuyor tıpkı Hemingway’in,Pablo Neruda’nın,Dağlarca’ nın bir

yıldız misali aramızdan kayıp gitmesi gibi.


Yaşar Kemal,toplumda hakkın,özgürlüğün,kalıcı barışın sağlanması için kalemi ile Türk edebiyatına

roman,hikaye ve röportajları ile damgasını vurmuş ender edebiyatçılarımızdan birisi şüphesiz.Yaşar

Kemal Türk edebiyatı için 20.yüzyıl demek,tarih demek,cumhuriyet tarihinin özeti demek...92 yıllık

yaşamı boyunca cumhuriyet tarihinin her bir karesini görmüş,izlemiş ve yorumlarıyla edebiyata

aktarmış demek...İnsanca ,uygarca,birbirini ötekileştirmeden yaşamanın savunucusu ve

ırgatın,yoksulun derdini anlatan bir edebiyatçı demek...

Yaşar Kemal,tıpkı kendi devrinde yaşamış,Orhan Kemaller,Nazımlar,Mehmet Akifler,Dağlarcalar gibi

bir devrin sonuncusu ve usta kalemiydi o.Yazdığı her cümlede bize hayatı,sevinci,kederi bazen de

Türkiye’nin bir ince yarasını dile getiren ülkenin ilk Nobel adayı ve dünyada tanınmış bir kıymetli

yazarıydı.Halkının işini,aşını,sızısını,işçilerinin dertlerini içten içe kanayan yaralarını yine halkının

dil ile bize ve dünyaya duyuran önemli bir yazarımızdı.Romanlarında ,öykülerinde,Dedem

Korkut’tan,Dadaloğlun’dan,Aşık Veysel’den tınılar bulmak içten bile değildi.

Yaşar Kemal’in adını bu gün özgürlüğü savunan dünya edebiyatçılarının yanında görebiliyorsak bu

baskılara,her türlü faşizme karşı çıktığı ve halkının çilerininden dolayı onların dertleri ile hem dem
olabildiği içindir.Neruda ,fabrikalara gidip şiirler okuyunca işçiler onu gözyaşlarıyla


alkışlıyordu.Neruda’nın yaptıkların bir benzeri belki de ilk ve son kez bu topraklarda Yaşar Kemal’e

nasip oldu.Zira Çapa’da yoğun bakımda her kesimden insan onu ziyarete geldi ve bu belki de ilk defa

böyle bir sevgi seline bir edebiyatçı layık görülmüştü.Zira o devlet adamı ile görüştüğü gibi bir işçi ile de dost olmasını pekala bildi ve bunu bize gösterdi.

Teşvikiye Camisin’den kalkan cenazesi halkın sevgisine yine tanıklık etti ve büyük bir kalabalık ve her

kesimden insanın omuzlarında onu son yolculuğuna uğurladı.Ne mutlu ona ve ailesine!... Nasıl

yaşarsanız öyle ölürsünüz demek böyle bir şey işte..."Rahat uyu ustam sen" demek istiyorum...Bu

ülkede özgürlüğün,sevginin sesi henüz kesilmedi.Rahat uyu ustam !Emeğin ,özgürlüğün,kardeşliğin ve

güzel insan olanın yolunu gösteren ustam rahat uyu...