Özlenen sevgili sesleri
Ölenlerin ya da bizim için
Ölüler gibi yitip giden

Bazan konuşurlar bizimle düşlerimizde;
bazan düşüncelerimizde duyulurlar.

Ve bir an için onların sesleriyle
başka sesler döner bize hayatımızın
ilk şiirinden-
uzaktan uzağa duyulup kaybolan bir ezgi
gibi gecede.

Sesler adını taşıyan bu şiir, bir Konstantin Kavafis şiiridir. 1863-1933 yılları arasında yaşayan Kavafis, İstanbul’dan İskenderiye’ye göç eden bir Rum ailesinin çocuğudur. Çocukluğunda bir süre ailesiyle birlikte İngiltere’de kaldıktan sonra yeniden Mısır’a dönmüş, İstanbul’a, Paris’e, Londra’ya ve Atina’ya yaptığı kısa yolculuklar dışında bütün hayatını İskenderiye’de geçirmiştir. Geçimini Bayındırlık Bakanlığına bağlı bir dairede küçük bir memur olarak sağlayan şair, yazarlık hayatına her hangi özgün bir yanı olmayan romantik şiirlerle başlamış gerçek sanatçı kişiliğini ise ancak orta yaşlılık döneminde bulmuştur. Yazdığı şiirlerden çoğunu yırtıp atan Kavafis’ten yayınlanmaya değer 154 şiir kalmış. Bu şiirleri iki genel başlık altında toplayabiliriz:gençliğinin anıları olarak kaleme alınmış izlenimini veren aşk şiirleri ve Helenistlik , Roma ve Bizans dönemlerinin ikinci derecede önemli tarihsel kişileri ile ilgili şiirler . Kişisel şiirlerinde duygusal yaşantının çekiciliği ilginç olmakla birlikte, bu şiirleri asıl unutulmaz kılan mutluluğun kısa anlara sıkışıp kalmasından doğan hüzündür. Kavafis, belki de yalnız bu şiirleriyle bile edebiyat dünyasında kendisine ilginç bir yer sağlayabilirdi. Ama onun gerçek yaratıcılığı kuşkusuz Yunan dilinin konuşulduğu toprakların tarihini keşfetmesi, bu tarihsel dünyadan yola çıkarak kendine özgü düşsel bir dünya yaratmasıdır. Kavafis bu tarihsel şiirlerinde kendi özgün kişiliğini başka başka insanların ağzından değişik maskelerin arkasından konuşturur. Bu nesnel yaklaşım onun ince alaycılığına denk düşen dramatik bir anlam yaratır. Denilebilir ki, Kavafis’in şiirinde okuru anlatılmaz yenilgi duygusu, yitip giden güzellikler karşısındaki stoik katlanma yeteneği etkilr. Güngörmüş bir şairdir Kavafis:İstanbul’dan Antakya’dan, İskenderiye’den sayısız mezarlarla dolu, ama hala uçsuz bucaksız bir düşün ülkesinin başkentinden gelir. Sınırları eski Baktıria’dan Hindistan’a kadar uzanan geniş bir ülkenin son temsilcisidir. Kendisine atalarından kalan ve onun gizlice dinleyerek geliştirdiği Yunanlıların ortak dili, Yunan geleneğinin en büyük ustalarının dilidir. Kavafis bu ustaların son mirasçısıdır.

Kavafis için orta yaş şairi demiştik. İşte kırklı yaşlarda yazdığı 154 şiirden biri olan ’’Surlar’’adlı şiiriyle noktalayalım yazımızı:

Düşünmeden, acımadan, aldırmadan
Yüksek, kalın duvarlar örmüşler dört yanıma.

Şimdi umarsızlık içinde oturuyorum burada.
Bir düşüncem yok içimi kemiren bu yapıdan başka;

Bir sürü işim var dışarda görülecek .
Nasıl da anlamadım duvarlar yükseldi de ?

Ses soluk işitmedim çalışan işçilerden.
Sezdirmeden kopardılar beni dünyanın dışına.


.