Biliyorum.
Eğer kaybedersem paramparca olacağım. Bir insan en fazla ne kadar parcalanabilir ki?
Korkularla yaşıyorum; otobüsü kaçırmak, sınıfta kalmak, hasta olmak, bunlar en basitleri.
Daha kötüsüyse kaybetmek...

Eskiden kucuktum, farkinda olamiyordum. Goz kapaklarim acilipta dahasini gormeye basladikca kaybetme korkusu filizlendi icimde, ölüm korkusu birde...Bu korku oylesine beter ve yıkıcı ki kelimelere sığdıramıyorum.

Daha onceleri cok kisiyi oldurdum icimde ama en sevdigimin canimin icinin.... Dilim varmiyor.... Ölduğünü düşünmek.... Yüreğimi donduran bu acı her gece gözlerimden damlıyor gizli gizli.

Acımda, sevincimde, utancimda sığındığım, başımı göğsüne yaslayıp seffaflastigim tek kisinin yok olacagını düsünmek.
Simdi gitmemeli, ben bu kadar eksikken gozlerimin onunde erimemeli.
Dualara yaslanıyorum. Bazende boyle satirlara...

Bu bahsettiğim sevgili değil.

ANNE...