Vurdum duymazlar kuşatmış etrafımızı, erdemlerimiz ayaklar altında çiğnenirken duyuramamışız kendimizi.

Sağır bir döngü bizi ötekileştirirken, hızıyla korkutan yozlaşmaydı önüne geçemediğimiz. Seri bir şekilde katledilmekteydi insani değerlerimiz.

Ahlaksızlığın artı puan kazandıracağı hiç aklımıza gelmezken, maddiyatın maneviyat karşısında bu kadar açık farkla alıp başını gitmesi gülünç! Acı diyemiyorum, çünkü bu his kimsede kalmadı. Beş duyumuz devre dışı bırakıldı.

Kendi ekseninde dönen ilahlar türedi, kendine secde edenler ve ettirenler. Aptallar ordusunu ardında sürükleyip dünyayı kana bulayan. Bu; Hak tanımazlara, hadsizlik iki dünyada da kâr!

Samanlıkta iğne mahsumiyet ve kalmadı sığınılacak tek değer, tek diyar.

Hep ayağa bakar olmuş, başımızı yasladığımız dostlar. Ipıssız yüreğimiz, göğe çakılan bakışlarımızla sahipsiz kalakalmışız.

Evvelimiz çamurdan inşâ ve ahirin yüzsüz yolcularıydık biz de...

Düşlemeyi unutmuşuz, inanmak aptallık, inanmak yaftalı öykü...

Kandilini söndürmüşler taaa içimizin! Kime dokunsa iyiliğimiz, çıngıraklı yılan olup, yuvalamış hanemizde.

Uzanamaz inanamaz olmuşuz kimseye. İblis hükmünü yitirmiş, insancıklara kalmış kan içip ateşle oynamak.

Camını çerçevesi indirmişler dünyanın! Korunaksız kalakalmışız!

Ar damarı çatlamış ademin, havvaya kalmış cayır cayır yanmak.

İzbe kuyularına dökülüp kaybolmuşuz, bulan insan olsun!




sude nur haylazca

2014 13 kasim