Hani sen demiştin ya; derin acılarladan çıktım, ta diplerinden kuyuların. Bu beni “merhamet”li yaptı, diye... Olamamışsın be ustam, hiç bir şey olamamışsın. Dilim var mıyor ötesini sen anla.

Neyin habercisisin sen, kıyamet alameti mi. Nesin sen şaka mı. Bu kendinle oyalanmaların, kendini kandırmaların sonu var mı. Bir yalanla yaşıyor ve peşinden cesetlerini sürüklüyorsun. Ha özür! Bu zaten senin bildiğin en iyi şey değil miydi. Kaç savaş mağduru karşıma çıktı senden sonra, senin acımasızca öldürdüklerin.

Muhtemelen bu senin vicdanını sızlatacak bir şey değil. Sen bundan sadist bir şekilde zevk alıyorsun. Nasıl uyuyabiliyorsun bunu merak bile etmiyorum artık. Bu senin, lanetlenmiş ve umut kesilmiş bir fani olduğunu gösteriyor. Umarsız ve arsızca her kapıyı çalmandan belli zaten. Her mide bu kadarını kaldıramaz ya! Bu da senin büyüklüğün olsun be ustam.

Sadece acıyorum yanıbaşındakilere ve şükrediyorum halime çok hem de.

Yaşamak tek kişilik, aşk iki, merhamet deryayı içine alan en yoksun yanımız. Ve yalnızlık kutsal be ustam.

Son nefesinde; pişmanlıkların genzinden geçmeyen son lokman olacak bunu bil, bil bunu ki sen bir günahkarsın ve bir daha sakın ola karşıma çıkma. Çünkü; ne sen o kadar cesursun ne de ben bunu senin yanına bırakacak kadar onursuzum!

Ha! Ustam unutmadan, bu dünya Sultan Süleyman a kalmadıysa sana hiç kalmaz...





Sude nur haylazca