Üzgünüm; hey ülkemin insanları, sonumuzu hazırlayanlara seyirci kaldığım için utanıyorum, lakin elimden bir şey gelmiyor!

Bu nedir yahu kimse gelen felaketlerin farkında değil mi; Araplar ne kazandı savaştılar bölünüp parçalandılar bilesiniz ki bizim akıbetimiz de yakındır, eğer herkes aklını başına almaz ise, şahsi düşüncelerinizi egolarınızı bir yana bırakın artık, yönetimi elinde tutanlar, akıl zamanıdır; haklıyım diye direnmek acizliktir.

Kimse suçu kendinde aramıyor topu başkalarına atıp duruyor, eger bu ülke savaşa girerse ortada haklı haksız kalmayacak, sadece masum ve hiç çıkarı olmayan halkın canı yanacak, sevgili halkım oyunlara dikkat edelim; inanın bizim hiçbir çıkarımız olmayacak.

Seçip meclise gönderdiklerimiz bizi korusun diye besliyoruz kendi çıkarlarını savunsunlar diye değil, onlara acıyarak kendimizi unutmayalım, savaş anında onlar en korunaklı yerlerde gizlenecek ve dost olacaklar, çünkü düşmanları diğer devletler ve halkları olacak…
En masum olan halklar, acı çekerken onların bir elleri yağda diğeri balda olacak.
Biz komşumuzla, vatandaşımızla barış içinde olalım, görevi siyaset olanları kayır mayalım onlar kendilerini iyi koruyor biz kendi çocuklarımızı koruyalım.

Ben bir anneyim yüreğim kanıyor, çocuklarımın geleceği belirsiz; bu kendini bilmezce kavgaları endişeyle izliyorum! İZİN VERMEYELİM ZALİM KANLI SAVAŞ TELLALLARINA! SAVAŞA (HAYIR!)


Zeynep,