Bazı zamanlar erkende olsa insan aynada bile kendinin gününe aydınlanamıyor, gözlerinde çakılı kalıyor güneşin batışı, doğmuyor yeniden. Belki de istemiyor doğmasını güneşin yalnızlık acılarını görmesin gözlerinden düşenlerin arasında diye. Yalvarırsın şafakta doğma yine diye ama dünya bu tekrardan ibaret, çektirecektir aynı yalnızlık acısını.
Gömersin kafanı yastıklara korktuğundan değil onu sevindirmemek için, görmesin gözde yaşı, gömülür kaybolursun yastıkla yatak arasında böcek gibi..

Ama yine de doğar zalimce, sinsi sinsi güler bakar. Kalkar aynada tükürürsün acizliğine. Duyarsın çöp konteynerinin kapanan kapağının sesini, bilirsin geceye tüküren adam gelmiştir tam vaktinde. Ona da kızarsın ses yaptı diye, hem de dünden çay davetine gelmedi diye. Balkondan kızgınlığını bağırırsın sessizce üstüne, bakar bakar güler geçer sessizliğine..

İnsan bazen sesiz kalmak istiyor bazen de sesiz bırakılıyor şartlardan
Yaşam bazen iki ses arasındaki süre kadar bazen de bir çığlık kadar uzun olabiliyor. Sessizliğine büründüğümüz günlerin sonunda vardığımız yerler hep yalnızlığımız oluyor… Kalabalık içine saklanmış seslerimizle sessizliği sonsuza kadar geçmişin belirsizliklerine terk ederek.

Neyse derim günde başladı bende başladım güne ama şimdi değil Merhabanın zamanı bu öfkeyle. Ney ki bu öfke? Her şeye, her kimeyse bana ne, sil sessizliğinin içinde yakınlarına düşen yakın riyakarlıkları. Alışkın değiller sesliliğine, sessiz kal sessizliğinin içinde, bırak öyle bilsinler. Sessiz öldü desinler, sesiz ezanlarla gömsünler.. Onların mutluluğuna dokunma, sessizliğinle mutlu onlar. Koy heybene riyakarlıkları, yalanları, verilen sevgisiz sevgileri.. Yürü git kendi yoluna, kendini yaşa, bunca sene başkasına yaşadın ne koydular heybene. Belli işte..

İnsanlar vardır hayattan beklentileri olan, hayatlar vardır insanlardan beklentileri olan... Her iki durumda da mutluluğa ulaşmak zordur... Mutluluk; ulaşılması güç olan hedeflere ulaşamamak ancak ulaşma umuduyla yaşamaktır aslında...
“İnsan bugün açan yarın solan kır çiçekleri gibidir, insanın zamanı ancak bir mevsimdir, gelir ve geçer…”

Mevsimler geçmeden ömürden hazanlar düşmeden gönülden; dostlara/ merhaba, " MERHABA " demek yeni bir nefes gibi... Bardaktaki su gibi, fırından yeni çıkmış ekmek gibi... O kadar güzel ki " gel hadi dostluğumuza dostluk katalım " der gibi... Gönül soframdan gönül sofranıza, selam olsun bu güze,l bitmek üzere günden, yarın ömrünüze düşmesini dilediğim güzel bir Pazartesi gününüze.

Sevgilerin en güzelleri ve Okyanuslar gibi coşkulu sevgim sizlere olsun…

Şiirler bahane dostluklar şahane; gönül soframdan gönül sofranıza uçurduğum..,
Sevgi ve saygımla, her demde, her yerde sevgi ve şiir tadıyla kalınız..’

23.03.2014
Ö.S.Kurşun/çınar