Neyin büyüsü elimden tuttu. Kâğıtların mı? Ben rüzgârın üfürüp durduğu masal kadın.Masal

duymak isteyen kulaklara masalcı. Bütün kuşları denizlerde yüzdürmek istiyorum ve bütün

balıkları ise uçurmak. Bu mümkün mü?

O büyü benim. İnsan. O hak edilen değerin verilmesi gereken. Onun için beynimin bütün

ulaşabildiğim hücrelerini kullanmam gerek. Elimde kalem, önümde kâğıt yanıp tutuşuyor.

En derine in, bul diyor. Bütün soluk alıp verişlerim destekliyor. Ayrıntıları yakalamaya

çalışmamı istiyor penceremde dizi dizi çiçekler, bir avuç gökyüzü. Hayır! Bunu fısıldayan

insan. O işinde gücünde, yenilgi nedir bilmeyen, sevdada bütün masalları geçen.


Beni bu kâğıt parçacıklarına bir sözcük, bir tümce çekti .Belkide sevgi.. İki birbirini seven

donanımlı insan. Yani sevginin oluşması gereken boyut. İnsan en çok neyle donanmalıyı

düşündüm. Bilgi, görgü, sevgi. Sevmek yeteneği doğuştan var mı acaba, yoksa doğunca ilk

anneden mi öğrenilir. Deneyimlerime dayanarak anneden öğrenilir kanısına varıyorum. Hiç

yaşamadan mantıksal hesaplarla sevgiye ulaşılır mı? Kimbilir belki. O denli ince hesaplar

yaparsınız ki sonuca ulaşabilirsiniz ama en güzeli içtenlik, doğallık değil mi? Kendimdeki

sevgiyi düşünüyorum. Öyle ince. Dokunsanız bozuluverecek gibi. Kıldan ince kılıçtan keskin

yani. Sevgi öncelikle almak değildir. Vermektir. Bıkmadan vereceksin ki sana da ondan bir

parça pay düşsün.


Gökten başımıza bir taş mı inecek, sevince.Öyle alaycı bakışlarla izliyor seyirciler.Sanki bu

taş başına düşecek ve senin yaralanmanı, kıvranmanı ya da ölmeni görecekler. Bazen insan

denen mahlûk o kadar acımasız ki. Bu yüzden sevgi tahtına kuruluşum oldukça acemice.

Sınır, sınırlar. Taş, taşlar. Her yer bizimle sınırlı. Kimse girsin istemiyoruz, bu sınırlarımızı

aşarak. Bu sınırları biz mi çiziyoruz yoksa yüzyıllardır mı var?..


Sevgisizlikleri de biz çiziyoruz. Sözgelimi susulması gereken yerde konuşuyoruz. Erkekle

kadın aynı şeyi düşünmeyebiliyor. Kadın konuşarak anlaşmayı yeğlerken, erkek susmayı

tercih ediyor. Sorduğu basit bir soruya susarak cevap vermeyen bir erkeği düşünün. Bizleri

biz kadınları deli etmeye yeter bu davranış.Kadın biraz sussa, erkek de konuşsa,daha güzel

olur bence..


O adamı düşünüyorum, yapay sevgiler içinde üstelik de sevgiye toz kondurmuyor. Oysa

yaşadığı tam anlamıyla sevgisizlik. Önce kadına değer verecek. Sözde değil, kadını insan

olarak sindirecek içine. Kabul edecek. Onu süs bebeği bir varlık ya da çalıştırdığı hizmetçi

gibi görmeyecek.Köleleştirmeyecek. Yoksa nasıl diyebillir hayat arkadaşım, eşim, sevgilim

diye..


İki cins, kadın erkek en doğal yolla, sevgiyle bir araya gelmeli.


Kalemim usulca kâğıtta yerini arıyor. Gerçeği yani. Bütün sınırları sadece düş gücümle

aşmaya çalışıyorum. Yaşadığım gerçekler beni ürkütüyor.Gülümsemenin ardına saklan diye

komut veriyor belkide beynimin sinyalleri.Somurtuk bir sevgi olabilir mi? Bir gülümsemeyle

başlar her şey.O bana gülümsedi, ben de ona.Her şey böyle başladı.Ona doğru yürüyordum

göz göze geldik. belkide ikimiz de aynı şeyi düşündük. Çünkü birbirimizi çok özlemiştik.




31 . 12. 2013 / Nazik Gülünay



Yeni yılınız kutlu olsun arkadaşlar..